Αν η προσπάθεια του Σαλβαδόρ Αγιέντε είχε πετύχει, ο κόσμος μας θα ήταν διαφορετικός. Αν σε ένα σημείο της Γης ένας λαός κατάφερνε να περάσει δημοκρατικά σε καθεστώς κοινωνικής δικαιοσύνης και άμεσου δημοκρατικού ελέγχου, χωρίς τη χρήση βίας και με όλα τα εχέγγυα των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των ελευθεριών διασφαλισμένα, θα ακολουθούσαν κι άλλοι.
Θα σαρωνόταν ο κόσμος, γιατί στην πραγματικότητα αυτό επιδιώκει όχι ο ουτοπιστής, αλλά ο κάθε άνθρωπος με στοιχειώδεις κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες. Αυτό που έσβησε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 ήταν ένα όνειρο που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.
Ίσως όμως να μην έσβησε για πάντα. Ίσως πράγματι "να ανοίξουν οι μεγάλες λεωφόροι από τις οποίες θα περάσει ο ελεύθερος άνθρωπος για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία", όπως είπε ο ίδιος, με σταθερή, απολύτως ψύχραιμη φωνή την ώρα που οι βόμβες της προδοτικής χιλιανής αεροπορίας έπεφταν πάνω στο κτήριο του προεδρικού μεγάρου όπου ήταν αποκλεισμένος, γνωρίζοντας τη μοίρα του για την οποία είχε άλλωστε μιλήσει στο ίδιο μήνυμα ελάχιστα δευτερόλεπτα νωρίτερα. Ο ηρωισμός και η πίστη στο πολιτικό του όραμα υπήρξαν πράγματι "ηθικό μάθημα απέναντι στην υποκρισία, τη δειλία και την προδοσία".
Ποτέ δεν πρόδωσε τις ελπίδες του λαού, της μόνης δηλαδή πηγής κάθε εξουσίας. Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία δεν υπήρξε άλλο τέτοιο πρότυπο ηρωικής αυταπάρνησης και ακατάλυτου οραματισμού. Ο αγώνας του θα δικαιωθεί πλήρως αν όλοι οι λαοί του κόσμου συνειδητοποιήσουν ότι η Ιστορία είναι δική τους και ότι καλούνται να τη δημιουργήσουν και όχι να την υποστούν.
Siempre presente!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου