35 χρόνια ζω στα Χανιά.
Περίμενα την στιγμή που θα άνοιγαν οι φυλακές του Ιτζεδίν.
Ήρθε λοιπόν η ώρα.
Άνοιξαν, με την ευκαιρία του φεστιβάλ της ΚΝΕ και τον εορτασμό των 100 χρόνων ΚΚΕ.
Πήγα.
Ο χώρος επιβλητικός.
Η Ιστορία του μνημείου περνά μπροστά μου.
Δέος με κατέχει.
Ταπεινά αλλά και περήφανα για την Ιστορία του Κομμουνιστικού μας Κινήματος, προσέρχομαι στο χώρο του μαρτυρίου και της εξόντωσης τόσων κομμουνιστών πατριωτών.
Συγκίνηση, σεβασμός με διακατέχει, και το χρέος μας, απέναντι, στους αδικαίωτους αγώνες και θυσίες τόσων αγωνιστών, να περιμένει...
Τα κελιά γύρω-γύρω με τα κάγκελα στα παράθυρα.
Ο θόλος.'Ο τάφος των ζωντανών'.
Πρόλαβα, και γνώρισα Χανιώτες κομμουνιστές- κρατούμενους, που πέρασαν από τους θόλους του Ιτζεδίν.
Οι διηγήσεις τους, φρίκη, και αποτυπωμένες για πάντα στην μνήμη μου.
Κελιά -απομόνωσης. Κελιά εξόντωσης.
Η εσωτερική αυλή. Χώρος μαρτυρίων Αριστερών, από το 1930-31 με το Ιδιώνυμο, της εμφυλιακής, μετεμφυλιακής Ελλάδας, αλλά και της χούντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου