Το αποτύπωμα είναι σημάδι (κάτι που άλλαξε και παραμένει) εκεί από όπου πέρασε κάποιος ή κάτι, από το οποίο μπορεί να ανακαλυφθεί η ταυτότητα του διερχόμενου από το χώρο αυτό. Ακριβώς αυτή η δυνατότητα εξακρίβωσης του ποιος άφησε το αποτύπωμα δίνει τη διαφορά του αποτυπώματος από το ίχνος.
Καλημέρα σε όλους τους καταπιεσμένους του κόσμου....

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018

Ο Δήμος Πάτρας προχωρά στη χορήγηση δεκατιανού σε υποσιτιζόμενους μαθητές



ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΑΣ. Χορηγεί και φέτος δεκατιανό σε υποσιτιζόμενους μαθητές - Η μέχρι τώρα χρηματοδότηση γίνεται αποκλειστικά από το Δήμο Πατρέων, διότι το αντίστοιχο υπουργείο δεν έχει ανταποκριθεί στα αιτήματα για χρηματοδότηση. // (Φαίνεται πως οι κομμουνιστές Δήμαρχοι όπως ο Πελετίδης γεννούν και λεφτά... Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι εκείνοι μπορούν και κάνουν κάποια πράγματα για τους δημότες τους ενώ οι άλλοι αδυνατούν...
Δ.Τζ.
~~~~~~~~~
Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, ο Δήμος Πάτρας προχωρά, με δική του χρηματοδότηση, στη χορήγηση δεκατιανού σε υποσιτιζόμενους μαθητές. 
Στην επιστολή του προς όλα τα σχολεία της Πάτρας, ο πρόεδρος του Κοινωνικού Οργανισμού του Δήμου (ΚΟΔΗΠ), Θόδωρος Τουλγαρίδης, αναφέρει πως «παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε για μια πρωτόγνωρη δράση, την πρώτη χρονιά 2014 - 2015 εντάχθηκαν 700 μαθητές, το 2015 - 2016 εντάχθηκαν 1.040 μαθητές, το 2016 - 2017 εντάχθηκαν 1300 μαθητές και την περσινή χρονιά 2017 - 2018, 1.600 περίπου μαθητές. Φέτος, για το σχολικό έτος 2018 - 2019 έχουμε προετοιμαστεί καλύτερα, ώστε να καλύψουμε ακόμη μεγαλύτερες ανάγκες και να πραγματοποιήσουμε περισσότερες διανομές συγκριτικά με πέρσι. Η μέχρι τώρα χρηματοδότηση γίνεται αποκλειστικά από το Δήμο Πατρέων, διότι το αντίστοιχο υπουργείο δεν έχει ανταποκριθεί στα αιτήματά μας για χρηματοδότηση».

Σημειώνει μάλιστα πως η διαδικασία των αιτήσεων και υλοποίησης του προγράμματος θα είναι παρόμοια με την περσινή. Συγκεκριμένα, «η υποβολή των δικαιολογητικών των οικογενειών, που θα επιθυμούσαν να ενταχθούν στο πρόγραμμα, θα πραγματοποιείται μέσω των σχολείων (με ευθύνη των Διευθυντών) ή μέσω του Κοινωνικού Παντοπωλείου.
Α) Μέσω των σχολείων:
- Οι γονείς θα προσκομίζουν στο σχολείο κλειστό σφραγισμένο φάκελο με τα δικαιολογητικά, που αναφέρονται παρακάτω.
- Οι Διευθυντές των σχολείων θα συλλέξουν τους παραπάνω φακέλους και μαζί με τις λίστες με τα ονόματα των αιτούντων, τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα των οικογενειών, θα τα αποστείλουν στο Κοινωνικό Παντοπωλείο (Βενιζέλου και Σολωμού - πρώην κτίριο ΑΔΕΠ) συγκεντρωτικά σε κλειστό σφραγισμένο φάκελο.
Β) Μέσω του Κοινωνικού Παντοπωλείου (Βενιζέλου και Σολωμού - πρώην κτίριο ΑΔΕΠ) όπου καταθέτουν απευθείας οι γονείς τα παρακάτω δικαιολογητικά.
Η συγκέντρωση των προσωπικών δεδομένων θα πρέπει να γίνει με εμπιστευτικό τρόπο και την πρέπουσα διακριτικότητα, διαφυλάσσοντας έτσι τα προσωπικά δεδομένα των οικογενειών και την αποφυγή έκθεσής τους, σε συνεργασία με το Σύλλογο διδασκόντων και το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων.
Οι γονείς, αφού ενημερωθούν σχετικά, θα πρέπει σύμφωνα με το άρθρο 6.1α του Κανονισμού ΕΕ 2016/679 (GDPR), να συναινούν σε αυτή τη διαχείριση των προσωπικών τους δεδομένων μέσω της αίτησής τους.
Στη συνέχεια η χορήγηση των τροφίμων, που αφορούν στο δεκατιανό, θα γίνεται στο Κοινωνικό Παντοπωλείο, μετά από συγκεκριμένη κλήση των γονιών, των οποίων τα παιδιά θα ενταχθούν στο πρόγραμμα.
Για να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε καλύτερα και νωρίτερα το πρόγραμμα, παρακαλούμε όπως ενημερώσετε τους γονείς ότι η συλλογή των δικαιολογητικών που προαναφέρουμε θα γίνεται από Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη μέχρι τη Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Θα συνεχίσουμε βέβαια να δεχόμαστε αιτήσεις καθ' όλη τη σχολική χρονιά.
Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τις ενέργειές σας και είμαστε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε άλλη διευκρίνιση.
Για σχετική επικοινωνία : Στα τηλέφωνα 2610-3111561 και 2614-409977».
Τονίζεται πως τα δικαιολογητικά (σε φωτοτυπία) είναι:
- Αίτηση γονέα ή κηδεμόνα για τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα (Σας αποστέλλεται ηλεκτρονικά, ώστε να δοθεί στους ενδιαφερόμενους γονείς).
- Εκκαθαριστικό εφορίας τρέχοντος οικονομικού έτους.
- Ταυτότητα γονέα ή κηδεμόνα.
- Πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.
- Βεβαίωση φοίτησης στο σχολείο για το κάθε παιδί που αιτείται.
- Αποδεικτικό ανανέωσης ανεργίας / μισθοδοσία / σύνταξη γονέων (ό,τι υπάρχει).
- Κοινωνικό εισόδημα Αλληλεγγύης (ποσό, εφόσον λαμβάνεται).
- Συμβόλαιο μίσθωσης (αν υπάρχει).
- Επιμέλεια παιδιών και ποσό διατροφής (εφόσον υφίσταται).
- Ε2 (σε μίσθωση ακίνητης περιουσίας).
- Ε3 (ελεύθεροι επαγγελματίες).

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2018

Άγριος ξυλοδαρμός Πακιστανού εργαζόμενου στη Μύκονο- Σε ρόλο χειροκροτητή η αστυνομία



Άγριος ξυλοδαρμός Πακιστανού εργαζόμενου στη Μύκονο επειδή ζήτησε τα δεδουλευμένα του - Σε ρόλο χειροκροτητή η αστυνομία. - Τρόμος και αθλιότητα στη "βαριά βιομηχανία" της χώρας. - // (Ξέρω ότι πολλοί θα πουν: "E! Πακιστανός είναι... δεν πειράζει... Ας πάνε οι Πακιστανοί στη χώρα τους, ήρθαν εδώ και μας πήραν τις δουλειές. Και πολλοί, δεν τολμούν να το πουν έξω από τα δόντια τους το λένε όμως μέσα απ' αυτά..."... 
Δ.Τζ.


Το νησί των ανέμων πέραν από Μέκκα του διεθνούς τζετ σετ και αγαπημένο θερινό σημείο αναφοράς κουτσομπολίστικων εντύπων κι εκπομπών είναι πολύ συχνά κι ένα κάτεργο για τους εργαζόμενους που καλούνται να αντεπεξέλθουν στον αστυνομικό πολλαπλασιασμό του πληθυσμού τα καλοκαίρια. Κι αν πριν λίγους μήνες τα φώτα της δημοσιότητας τράβηξαν τα κοντέινερ των εργαζομένων πίσω από τις αστραφερές βίλες και τα πεντάστερα ξενοδοχεία, χθες μια καταγγελία Πακιστανού ψήστη που δημοσίευσε η ΚΕΕΡΦΑ έφερε σε όλους στο νου περιστατικά Μανωλάδας.
Ο Νασάρ Ικμπάλ λοιπόν, αντί για το σύνολο των δεδουλευμένων του, που ανέρχονταν περίπου σε 3000 ευρώ, έλαβε τελικά λιγότερο από το ένα τέταρτο των συμφωνημένων μαζί με μπόλικες γροθιές και κλοτσιές. Ο εργοδότης κάλεσε στο μαγαζί τον εργαζόμενο όταν τον είδε να περνά απέξω φωνάζοντάς του “Δεν θα αφήσω κανένα Πακιστανό να είναι εδώ στη Μύκονο. Αν σε δω εδώ αύριο μετά 7.30 πμ θα σε πυροβολήσω”. Παράλληλα, δεν παρέλειψε να καταγράψει το κατόρθωμά του σε βίντεο, προς αποθάρρυνση άλλων “απείθαρχων” ομοεθνών του Ιμπάλ, γελώντας μάλιστα και φωνάζοντας “για να δουν όλοι τι παθαίνουν οι Πακιστανοί.”
Το εξοργιστικότερο απ’όλα ήταν η στάση της αστυνομίας σύμφωνα με τον καταγγέλλοντα, καθώς οι αστυνομικοί υπηρεσίας αρνήθηκαν να παραλάβουν τη μήνυση και προέτρεψαν το θύμα όχι απλά να αφήσει ατιμώρητο τον ξυλοδαρμό, αλλά να αποδεχτεί ασμένως τα ψίχουλα που το πρόσφερε το αφεντικό για 10ωρη δουλειά κάθε μέρα και “να μη ζητάει ό,τι του λέει η Επιθεώρηση Εργασίας”. Στην περίπτωση αυτή εφόσον αληθεύουν τα περιστατικά μιλάμε όχι για απλή συγκάλυψη, αλλά για ανοιχτή στήριξη της αστυνομίας σε ένα εργοδοτικό έγκλημα με ρατσιστικές προεκτάσεις.
Αν κι έχει ζητηθεί σύλληψη του δράστη και παρέμβαση των αρμόδιων υπουργείων, μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν έχει υπάρξει κάποια εξέλιξη στο ζήτημα.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

Πέτρος Θέμελης "ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ"

Πέτρος Θέμελης
Θεσσλονίκη

ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ
Το όνειρο είναι για μένα η εσώτερη νυκτερινή έξοδος της ψυχής μου προς την απελευθέρωση από την καταπίεση της πεζής καθημερινότητας, οδός εκτόνωσης των ανεκπλήρωτων συναισθημάτων, πόθων και στόχων της μέρας που μόλις έδυσε, έστω και αν τα περισσότερα όνειρα εξαϋλώνονται χωρίς να αφήσουν ίχνη μες στη μνήμη μου. Τα όνειρα μιας θερινής νύχτας, για παράδειγμα, έχουν κατά κανόνα ερωτικό περιεχόμενο.
Οι ποικίλες άυλες, γενικά, εικόνες των ονείρων (τρομακτικές, ευχάριστες, συγκεχυμένες) είναι συμβολικές και υπαινικτικές, δεν επιδέχονται λογική ερμηνεία, είναι μάταιες, νομίζω, οι όποιες προσπάθειες, από αρχαιοτάτων χρόνων έως σήμερα (ψυχολόγων, νευροφυσιολόγων, αστρολόγων, αγυρτών και «ονειροκριτών») να τα εντάξουν σε πλαίσια λογικά. 
Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσε να δοθεί μια εξήγηση: Ξυπνώντας ενίοτε κάθιδρος στη διάρκεια ενός ονείρου, κυνηγημένος από κακόβουλους δαίμονες ή ανθρώπους, ή φτάνοντας καθυστερημένος στην κλειστή εξώπορτα του σχολείου, αλλάζω τάχιστα πλευρό για να απελευθερώσω το αναίσθητο από το μούδιασμα χέρι μου, που κινδυνεύει να παραλύσει. (Πρόβλημα αλήθεια τα «ξεκρέμαστα» χέρια μας, που έπαψαν προ πολλού να λειτουργούν ως φτερά). Το εφιαλτικό όνειρο, σκέπτομαι, γεννήθηκε μέσα μου για να με σώσει από κάποια οργανική βλάβη, είναι επομένως λυτρωτικό. Αναγκαία λοιπόν τα όνειρα, μας προστατεύουν, μας προβληματίζουν, ενίοτε μας συνετίζουν, αποτελούν ένα ασυνείδητο «μεταφυσικό» διάλειμμα με όλα τα δυσάρεστα ή ευχάριστα παρεπόμενα, ένα παράγωγο άυλο της υλικής υπόστασής μας, κομμάτι αναπόσπαστο της θνητής ύπαρξής μας.
Διαπιστώνω, πάντως, ότι οι περισσότεροι συγχέουν ανεπίτρεπτα τα όνειρα και τις ονειροφαντασίες με το όραμα, που έχει συγκεκριμένη και όχι συγκεχυμένη μορφή, δημιουργείται όχι υποσυνείδητα, αλλά συνειδητά και σε κατάσταση σχετικής εγρήγορσης όχι ύπνου. Σύμφωνα με αυτά που γνωρίζω, ένα όραμα καταγραμμένο με ημερομηνία γίνεται στόχος, ένας στόχος κατανεμημένος σε φάσεις γίνεται σχέδιο, ένα σχέδιο που υποστηρίζεται από πράξη μεταβάλλει το όραμα σε πραγματικότητα. Ομολογώ ότι, ακολουθώντας κατά γράμμα αυτόν τον κανόνα, μετατρέπω ή προσπαθώ να μετατρέψω, σε βάθος χρόνου βέβαια, τα οράματά μου σε πραγματικότητες.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι το όραμα είναι όνειρο που κάνουμε με ανοικτά ή κλειστά τα μάτια, όταν βρισκόμαστε μεταξύ ύπνου και ξυπνήματος, χωμένοι ακόμη στα ζεστά και μαλακά κλινοσκεπάσματα. Κατά το σύντομο εκείνο χρονικό μεσοδιάστημα της διάλυσης του σκότους, που αποκαλείται λυκόφως ή λυκαυγές, οι νευρώνες του εγκεφάλου μου, χαλαροί και ξεκούραστοι, ξαναβρίσκουν τις επαφές τους, επεξεργάζονται με ταχύτητες ανώτερες των ηλεκτρονικών υπολογιστών όλα τα εκκρεμή μέσα μου θέματα και με εκπληκτικές απαστράπτουσες διασυνδέσεις βρίσκουν άμεσα τις άριστες λύσεις. Εγείρομαι τότε ευδιάθετος, κάνω το μπάνιο μου, ξυρίζομαι, βάζω κολλύριο στα μάτια, διαλέγω καθαρό πουκάμισο στην απόχρωση του μπλε, παίρνω το πρωινό μου και σπεύδω στην εφαρμογή της λύσης που μου πρότεινε το όνειρο του λυκόφωτος, χρησιμοποιώντας τη σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία.
Πέτρος Θέμελης

* Το κείμενο γράφτηκε για τη φίλη δημοσιογράφο Μαίρη Αδαμοπούλου (ΤΑ ΝΕΑ).

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018

Τριάντα πέντε (35) χρόνια ζω στα Χανιά. Περίμενα την στιγμή που θα άνοιγαν οι φυλακές του Ιτζεδίν.



Βάσω Δροσοπούλου
ΧΑΝΙΑ ΚΡΗΤΗ· 
35 χρόνια ζω στα Χανιά.

Περίμενα την στιγμή που θα άνοιγαν οι φυλακές του Ιτζεδίν.

Ήρθε λοιπόν η ώρα.
Άνοιξαν, με την ευκαιρία του φεστιβάλ της ΚΝΕ και τον εορτασμό των 100 χρόνων ΚΚΕ.
Πήγα. 
Ο χώρος επιβλητικός.
Η Ιστορία του μνημείου περνά μπροστά μου.
Δέος με κατέχει.
Ταπεινά αλλά και περήφανα για την Ιστορία του Κομμουνιστικού μας Κινήματος, προσέρχομαι στο χώρο του μαρτυρίου και της εξόντωσης τόσων κομμουνιστών πατριωτών.
Συγκίνηση, σεβασμός με διακατέχει, και το χρέος μας, απέναντι, στους αδικαίωτους αγώνες και θυσίες τόσων αγωνιστών, να περιμένει...
Τα κελιά γύρω-γύρω με τα κάγκελα στα παράθυρα.
Ο θόλος.'Ο τάφος των ζωντανών'.
Πρόλαβα, και γνώρισα Χανιώτες κομμουνιστές- κρατούμενους, που πέρασαν από τους θόλους του Ιτζεδίν.
Οι διηγήσεις τους, φρίκη, και αποτυπωμένες για πάντα στην μνήμη μου.
Κελιά -απομόνωσης. Κελιά εξόντωσης.
Η εσωτερική αυλή. Χώρος μαρτυρίων Αριστερών, από το 1930-31 με το Ιδιώνυμο, της εμφυλιακής, μετεμφυλιακής Ελλάδας, αλλά και της χούντας.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018

Αν η προσπάθεια του Σαλβαδόρ Αγιέντε είχε πετύχει, ο κόσμος μας θα ήταν διαφορετικός

Aimilia Ioannidis
ΠΑΡΙΣΙ  ΓΑΛΛΙΑΣ


Αν η προσπάθεια του Σαλβαδόρ Αγιέντε είχε πετύχει, ο κόσμος μας θα ήταν διαφορετικός. Αν σε ένα σημείο της Γης ένας λαός κατάφερνε να περάσει δημοκρατικά σε καθεστώς κοινωνικής δικαιοσύνης και άμεσου δημοκρατικού ελέγχου, χωρίς τη χρήση βίας και με όλα τα εχέγγυα των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των ελευθεριών διασφαλισμένα, θα ακολουθούσαν κι άλλοι. 
Θα σαρωνόταν ο κόσμος, γιατί στην πραγματικότητα αυτό επιδιώκει όχι ο ουτοπιστής, αλλά ο κάθε άνθρωπος με στοιχειώδεις κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες. Αυτό που έσβησε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 ήταν ένα όνειρο που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. 
Ίσως όμως να μην έσβησε για πάντα. Ίσως πράγματι "να ανοίξουν οι μεγάλες λεωφόροι από τις οποίες θα περάσει ο ελεύθερος άνθρωπος για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία", όπως είπε ο ίδιος, με σταθερή, απολύτως ψύχραιμη φωνή την ώρα που οι βόμβες της προδοτικής χιλιανής αεροπορίας έπεφταν πάνω στο κτήριο του προεδρικού μεγάρου όπου ήταν αποκλεισμένος, γνωρίζοντας τη μοίρα του για την οποία είχε άλλωστε μιλήσει στο ίδιο μήνυμα ελάχιστα δευτερόλεπτα νωρίτερα. Ο ηρωισμός και η πίστη στο πολιτικό του όραμα υπήρξαν πράγματι "ηθικό μάθημα απέναντι στην υποκρισία, τη δειλία και την προδοσία". 
Ποτέ δεν πρόδωσε τις ελπίδες του λαού, της μόνης δηλαδή πηγής κάθε εξουσίας. Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία δεν υπήρξε άλλο τέτοιο πρότυπο ηρωικής αυταπάρνησης και ακατάλυτου οραματισμού. Ο αγώνας του θα δικαιωθεί πλήρως αν όλοι οι λαοί του κόσμου συνειδητοποιήσουν ότι η Ιστορία είναι δική τους και ότι καλούνται να τη δημιουργήσουν και όχι να την υποστούν.
Siempre presente!

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018

«Αγαπητή μαμά, Σου γράφω γιατί…» Tο Τελευταίο Γράμμα της 21χρονης Δήμητρας που κρεμάστηκε στο Αστυνομικό Τμήμα Πεντέλης

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 

Ραγίζει καρδιές…


Μία ιστορία βγαλμένη από αρχαίο δράμα θυμίζει η ζωή της 21χρονης Δήμητρας Λέτσιου, της όμορφης κοπέλας από την Βαρβάσαινα της Ηλείας, η οποία την Δευτέρα τα ξημερώματα, έβαλε τέλος στην ζωή της με κορδόνι στα κρατητήρια του ΑΤ Πεντέλης, ακριβώς μια μέρα πριν από τη μεταγωγή της στις φυλακές Κορυδαλλού.
Μιλώντας αποκλειστικά στο protohema.gr η 60χρονη μητέρα της Χαραλαμπία Λέτσιου, υπογράμμισε πως η κόρη της δεν είχε λόγο να βάλει τέλος στην ζωή της ενώ το προηγούμενο βραδύ μιλούσαν στο τηλέφωνο και τις περιέγραφε τα όνειρα της.
Όπως καταγγέλλει η μητέρα, η 21χρονη κοπέλα αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα υγείας, τα οποία δεν έπρεπε οι αστυνομικοί να αγνοήσουν, ενώ της είναι αδιανόητο το πώς της επέτρεψαν να μπει στο κελί με παπούτσια που είχαν κορδόνια.
«Με πήραν τηλέφωνο την Δευτέρα και μου ανακοίνωσαν τον θάνατο του παιδιού μου. -Η κόρη σας αυτοκτόνησε- μου είπαν, -κρεμάστηκε με κορδόνι-. Τα ‘χασα, δεν το πίστευα, έπεσα από τα σύννεφα, μου έδωσαν ένα άλλο τηλέφωνο να πάρω ώστε να διευθετηθούν κάποια πράγματα. Δεν θυμάμαι τίποτα, έπαθα σοκ, δεν ξέρω τι έχει γίνει και δεν πιστεύω κανένα. Το βράδυ της Κυριακής, είχα μιλήσει μαζί της και ήταν σε καλή διάθεση, χρειαζόταν θεραπεία και έπρεπε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο, αναρωτιέμαι ποιος ανεύθυνος άφησε το παιδί να κρατηθεί στο κελί με τα κορδόνια του παπουτσιού του. Μου έλεγε πως όλα πάνε καλά και όταν θα βγει από την φυλακή θα ξαναφτιάχναμε τις ζωές μας…» λέει απαρηγόρητη η άτυχη 60χρονη.
Η Δήμητρα μεγάλωσε με την μητέρα της και την περιουσία τους διαχειριζόταν ένας άλλος άνθρωπος τον οποίο άφησε ως διαχειριστή ο ο εκλιπών πατέρας της.
«Το κοριτσάκι μου είναι ορφανό από πατέρα γιατί εκείνος έφυγε νωρίς από την παλιοαρρώστια και της στοίχισε πολύ. Ήταν η μοναδική κληρονόμος μέσα σε μια καλή περιουσία που άφησε ο σύζυγός μου. Όμως έβαλε να την διαχειριστεί ένας ξένος, που εμπιστευόταν έως τότε καθώς θεώρησε ότι θα ήταν καλύτερα για την κόρη μας αλλά και για μένα που δεν γνωρίζαμε από αυτά. Το παιδί μου το σκότωσαν όλοι μαζί, πρώτα το έμπλεξαν και μετά λίγο-λίγο της έτρωγαν την περιουσία και την ζωή. Δεν μπορώ να το πιστέψω, ήταν ότι πολυτιμότερο είχα. Μια μέρα πριν μου πουν ότι αυτοκτόνησε, μιλούσαμε στο τηλέφωνο και μου έλεγε πως θα έρθει σε μένα πίσω, στην μάνα του» είπε και έκλεισε το τηλέφωνο με πόνο.
Η 21χρονη Δήμητρα-Μαρία Λέτσιου αφού τελείωσε το σχολείο έφυγε από την Ηλεία και έμπλεξε με διάφορους περιθωριακούς τύπους οι οποίοι μόνο κακό της έκαναν και ο συνδυασμός των οικογενειακών προβλημάτων με την νέα της ζωή ήταν καταστροφικός, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη φυλακή.
Από εκεί ανέπτυξε περισσότερο τις σχέσεις με την μητέρα της καθώς της έγραφε συνέχεια και μέσα από τα γράμματα της, αναγνώριζε τα λάθη της, ενώ άφηνε και ελπίδες για το μέλλον, τονίζοντας την ανάγκη της να ξαναφτιάξει την χαμένη της οικογένεια, βάζοντας προτεραιότητα την μητέρα και τη γιαγιά της.

Το τελευταίο γράμμα της 21χρονης πριν βάλει τέλος στην ζωή της
Τα γράμματα της Δήμητρας συγκινούν και λυγίζουν και τους πιο δυνατούς, καθώς μέσα από αυτά διαφαίνεται ο πόνος που βίωσε.

«Αγαπητή μαμά, Σου γράφω γιατί θέλω να ξέρεις ότι ασχέτως που τσακωνόμασταν συνέχεια, μου λείπεις, Να είσαι δυνατή, να με περιμένεις να βγω, να κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια να είμαστε πάλι καλά και να φτιάξουμε το σπίτι μας. Δεν θέλω να σκέφτεσαι τα κληρονομικά, μην σκας με αυτά, να σκέφτεσαι το γιατί ο μπαμπάς έκανε αυτή την επιλογή. Ούτε εγώ έχω κάτι άλλο, θα παλέψω να αποκτήσω, θα προσπαθήσω να γίνω αυτό που ο μπαμπάς ονειρευόταν. Τίποτα δεν τελείωσέ ακόμα. Όσον αφορά το ταξί μην αγχώνεσαι. Άστο, ξέχνα το. Ξέρω μητέρα, κουράστηκες για να έχεις, αλλά αφού αυτό ήθελε αυτό θα γίνει. Πρέπει να σκεφτόμαστε το πώς θα ξαναφτιάξουμε την οικογένεια μας και όχι να το βάζουμε κάτω. Να μην αφήσεις το σπίτι μέχρι να βγω, μετά θα βρω δουλειά και θα είναι όλα καλά. Εγώ δεν έχω άλλον, μάνα μου είσαι, με μεγάλωσες, πόνεσες, έκλαψες και πολλά ακόμα. Κουράγιο κάνω, θα περάσουν όλα θα το δεις, Να προσέχεις την υγεία σου και τίποτα άλλο! Μου λείπεις! Εδώ στην φυλακή παλεύω κάθε μέρα, με τον εαυτό μου. Μαθαίνω να είμαι σωστή, πρώτα σε μένα και μετά οι άλλοι. Εντάξει, δύσκολα, ξε-δύσκολα έκανα λάθος και το πληρώνω. Τώρα που δεν πίνω βρίσκω σιγά-σιγά τον εαυτό μου. Λένε αν μπεις στην φυλακή χειρότερος βγαίνεις… προσπαθώ να βγω καλύτερη. Να πεις στην γιαγιά ΄’ότι μου λείπει και την αγαπώ. Να την προσέχεις. Θέλω πολύ να σας δω και εντάξει, αν μπορείς να έρθεις κάποια στιγμή, πάρε και τη γιαγιά. Αρε μάνα, Άρε γιαγιά πόσο μου λείπετε. Έχασα το σπίτι μου, έχασα την οικογένεια μου, αλλά θα βγω!»

Το χρονικό της αυτοκτονίας

Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει μέχρι στιγμής γνωστά από την αστυνομική έρευνα, η 21χρονη κοπέλα βρέθηκε κρεμασμένη με κορδόνι παπουτσιού μέσα στο κρατητήριο του ΑΤ Πεντέλης, στο κάγκελο του παραθύρου της πόρτας.
Η επίσημη ενημέρωση του Γραφείου Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας κάνει λόγο για αυτοχειρία.
Η 21χρονη Μαρία-Δήμητρα κρατούνταν προσωρινά στο ΑΤ Πεντέλης από την Ασφάλεια Πεύκης και είχε διαταχθεί η μεταγωγή της στις φυλακές Κορυδαλλού με εισαγγελική εντολή.
Ωστόσο, η μεταγωγή δεν έγινε ποτέ καθώς η κοπέλα βρέθηκε απαγχονισμένη λίγο μετά τις 10 το πρωί, μέσα στο κρατητήριο.
Σύμφωνα με πληροφορίες, οι ακριβείς συνθήκες του θανάτου της 21χρονης διερευνώνται διεξοδικά και ήδη έχει δοθεί εντολή για τη διεξαγωγή Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης για το πώς βρέθηκαν τα κορδόνια στην κατοχή της κοπέλας μέσα στο κρατητήριο και ποιος ευθύνεται, αφού κάτι τέτοιο δεν είναι επιτρεπτό.














_____________

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2018

Η χώρα πεθαίνει, ο πλούτος της κατακρημνίζεται, η παραγωγή της συρρικνώνεται, οι νέοι της μεταναστεύουν, οι υποδομές της καταρρέουν


Το «παραδοτέο» 

(Η χώρα πεθαίνει, ο πλούτος της κατακρημνίζεται, η παραγωγή της συρρικνώνεται, οι νέοι της μεταναστεύουν, οι υποδομές της καταρρέουν, η θέση της στο γεωπολιτικό χάρτη θολώνει, η επικράτειά και η κυριαρχία της γίνονται «γκρι», αλλά τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία. Τα «προγράμματα» πέτυχαν, το «παραδοτέο» εγγυάται την επιτυχία).


Γράφει ο Γιώργος Μαργαρίτης // Στην "Κατιούσα"

Ακόμα και στα πιο μικρά χωριά, στις πιο ξεχασμένες περιφέρειες της ελληνικής επικράτειας, εκεί, ανάμεσα στην εκκλησία, στο ηρώο, στο πάλαι ποτέ δημοτικό κατάστημα και στο προ καιρού σχολείο, θα συναντήσουμε το απρόσμενο δείγμα του νέου, «ευρωπαϊκού», ελληνικού πολιτισμού. Πρόκειται για τις πλακοστρώσεις με εκείνους τους τσιμεντένιους κυβόλιθους που υποκαθιστούν, επί το δυτικότερο (, το παραδοσιακό καλντερίμι.

Ανάμεσα στην μονότονη γκρι απόχρωση των κυβόλιθων ξεχωρίζει σε κάθε περίπτωση μια υποκίτρινη σειρά δημιουργημένη από την εν σειρά παράταξη πλακιδίων με υποκίτρινο χρώμα. Ετούτα τα πλακίδια φέρουν χαραγμένες πάνω τους ανάγλυφες ραβδώσεις. Το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένα είναι σαφώς πιο σκληρό από το αντίστοιχο των παράπλευρων κυβόλιθων, σε τρόπο ώστε να κινδυνεύει να γλιστρήσει ο απρόσεκτος διαβάτης στην περίπτωση που το βήμα του τον οδηγήσει στη φορά των ραβδώσεων σε ώρα βροχής ή υγρασίας.
Οπωσδήποτε ο καθόλα καλλιτεχνικός σχεδιασμός του κοινόχρηστου χώρου δεν αποσκοπεί στο να θέσει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των περιπατητών που διακινδυνεύουν πάνω του. Στο αντίθετο μάλιστα αποσκοπεί. Στο να εξασφαλίσει δηλαδή στους άτυχους συνανθρώπους μας που έχουν προβλήματα όρασης έναν «οδηγό» στα ίχνη του οποίου θα μπορούν και αυτοί να κινηθούν με άνεση στον δημόσιο χώρο.
Προσωπικά -όπως, υποθέτω, ο καθένας από εμάς- μου έχει συμβεί να περπατήσω εκατοντάδες ώρες και αντίστοιχα χιλιόμετρα κατά μήκος ετούτων των πανταχού παρόντων υποκίτρινων γλιστερών λωρίδων. Ποτέ σε αυτές τις ώρες και σε αυτά τα χιλιόμετρα δεν συνάντησα τυφλό συνάνθρωπό μου να τις χρησιμοποιεί. Ίσως να φταίει ο νόμος των πιθανοτήτων… Παρατηρώντας πιο προσεκτικά πάντως αξιολόγησα ως εξαιρετικά ευφυή την αποχή των τυφλών από τη «διευκόλυνση» που τους παρέχεται. Πολλές από αυτές τις λωρίδες οδηγούν το χρήστη τους είτε μετωπικά πάνω σε εμπόδια, είτε τον εγκαταλείπουν αιφνίδια στο πουθενά. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις, σε χωριά, οι λωρίδες αυτές οδηγούν απευθείας σε παρακείμενη χαράδρα ή σε διάβαση επικίνδυνου δρόμου σε σημείο όπου δεν υπάρχει διάβαση πεζών (ό,τι και αν σημαίνει αυτό στην Ελλάδα!). Σε μια εξαιρετική περίπτωση, στην πόλη του Ρεθύμνου, μια λωρίδα αυτού του τύπου διακλαδώνεται επίμονα με την ακανόνιστη και βαθιά κοίτη τεχνητού ρυακιού το οποίο, με βάση τα αρχιτεκτονικά σχέδια όφειλε να φιλοξενεί γάργαρο νερό πλην όμως, με βάση την χρηστική πραγματικότητα, φιλοξενεί όζοντα σκουπίδια. Η τυχόν διάβαση του διαδρόμου χωρίς ατύχημα είναι τόλμημα για τους ως προς την όραση αρτιμελείς. Τυχόν επιτυχία τυφλού στο αγώνισμα θα άξιζε να του αποδώσει όλα τα μετάλλια των παραολυμπιακών αγώνων ή και συλλήβδην τα βραβεία του όποιου Σαρβάιβορ!
Είναι λοιπόν βέβαιο ότι η αποχή από τη χρήση ετούτων των λωρίδων έχει πιθανότατα σώσει πολλές ζωές άτυχων συνανθρώπων μας. Εφόσον όμως η αποχή από τη χρήση τους σώζει ζωές προς τι η επιμονή στην ξέφρενη τοποθέτησή τους; Η απάντηση στο εύλογο αυτό ερώτημα είναι ελάχιστα ορθολογική, δεν παύει όμως να είναι απόλυτα ερμηνευτική.
Είναι γνωστό ότι τα έργα ανάπλασης και εξωραϊσμού των πόλεων και των χωριών της χώρας εκπορεύονται από τον στρατηγικό σχεδιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις μακρινές –και διαφορετικά διακοσμημένες- Βρυξέλλες. Η χρηματοδότησή τους προέρχεται από τα περίφημα κονδύλια ΕΣΠΑ δια την απόκτηση των οποίων σπεύδουν στην αυτοκρατορική πρωτεύουσα δήμαρχοι και περιφερειάρχες. Η ιδέα της ενίσχυσης της αναιμικής «ανάπτυξης» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού διαμέσου των χωροταξικών παρεμβάσεων –κυρίως «αισθητικών»- δεν είναι παρά αναπαλαίωση της παλαιότερης ιδέας της κυβέρνησης Ρούσβελτ στις ΗΠΑ την επομένη της οικονομικής κρίσης του 1929. Η χωροθέτηση και η «αξιοποίηση» των «εθνικών πάρκων» αποτέλεσε τότε, για ένα διάστημα, «αιχμή του δόρατος» του σχεδίου για έξοδο από την κρίση, του «Νιου Ντιλ». Το σχέδιο αποσκοπούσε στην μετατροπή της γης και του περιβάλλοντος σε εμπόρευμα στη μεγαλύτερη δυνατή κλίμακα, σε τρόπο ώστε να αξιοποιηθούν από τον καπιταλισμό όλες οι παράπλευρες προς τη «φυσιολατρία» δραστηριότητες: τουρισμός, δρόμοι, αυτοκίνητα και τα λοιπά. Στα παράπλευρα ωφελήματα θα μπορούσε κανείς να προσμετρήσει και το ξήλωμα των «αναχρονιστικών» θυλάκων των εκτός καπιταλιστικής οικονομίας ιθαγενών ινδιάνων, που από καιρό είχαν αποκλειστεί στις μη παραγωγικές «ρεζέρβες» τους. Οι τελευταίες ως «εθνικά πάρκα» έγιναν επιτέλους οικονομικά «ανταγωνιστικές» – όχι προς όφελος των ιθαγενών εννοείται.
Φυσικά δεν ήταν η λαμπρή ιδέα των «εθνικών πάρκων» που έβγαλε τις ΗΠΑ από την καπιταλιστική κρίση. Τέτοια πράγματα τα κάνουν μόνο οι μεγάλοι πόλεμοι που επανασχεδιάζουν την καπιταλιστική τάξη του κόσμου ιεραρχώντας ισχυρούς και αδύναμους. Καθώς όμως στη γηραιά Ευρώπη ο πόλεμος δεν είναι ακόμα άμεση προοπτική, οι κυβόλιθοι και τα πλακάκια επιχειρούν να αποτρέψουν την περαιτέρω παρακμή. Οπωσδήποτε δε, στο εδώ σκηνικό, απουσιάζουν και οι Ινδιάνοι.
Για τους λόγους αυτούς συνεχίζεται με αμείωτο ενθουσιασμό η δια των κυβόλιθων ανάπλαση του δημόσιου χώρου ολόγυρά μας και συνεπακόλουθα η ανάπλαση των συνειδήσεών μας. Το τελευταίο ίσως να είναι το πιο σημαντικό στην όλη υπόθεση.
Το ορατό και πραγματικό αποτέλεσμα των επίμονων αυτών επενδύσεων είναι, τα είδαμε παραπάνω, κραυγαλέα ασήμαντο και εμφανέστατα άχρηστο ως προς τους σκοπούς που κλήθηκε να υπηρετήσει. Δεν έχει καμία σημασία αυτό. Ουδεμία ευρωπαϊκή επιτροπή ή κρατική ελεγκτική αρχή θα βρεθεί να ζητήσει επιστροφή των χρημάτων του έργου επειδή το τελευταίο είναι επικίνδυνο, άχρηστο ή παράλογο. Επειδή όλα ετούτα τα ωραία πνίγονται μέσα στην ανυπαρξία αποχετευτικού, την απουσία όποιας πρόβλεψης για κόστη συντήρησης, και όλες τις λοιπές παθογένειες της αρχιτεκτονικής μας –και όχι μόνο- καθημερινότητας. Μόνο μια αιτία μπορεί να εμποδίσει την πληρωμή και την παραλαβή του έργου: η μη συμμόρφωση με τις προδιαγραφές του «παραδοτέου» -ιδού η ισχύς και η σημασία των υποκίτρινων πλακιδίων.
Το «παραδοτέο» γίνεται λοιπόν η απόλυτη αξία, ο λόγος για τον οποίο γίνεται το έργο, ο αισθητικός και πρακτικός «οδηγός» για το σύνολο ή για τις λεπτομέρειες. ‘Όταν το όλο έργο δεν είναι λειτουργικό ή απλά ορθολογικό ή έστω σοβαροφανές, τόσο το χειρότερο για το έργο: εάν το «παραδοτέο» είναι εντάξει, όλα είναι εντάξει. Και οι χρήστες, οι κάτοικοι ετούτης της χώρας, θα υποχρεωθούν να ζήσουν μέσα σε αυτό, ερήμην των πραγματικών επιθυμιών και αναγκών τους.
***
Στην περίπτωση που επιθυμούμε να μεταφερθούμε σε άλλο επίπεδο και να κάνουμε συγκρίσεις, πολλά θα μπορούσαμε να υποθέσουμε. Υπήρξαν, το νοιώσαμε όλοι στο πετσί μας, ετούτα τα περίφημα «προγράμματα διάσωσης» της ελληνικής αστικής οικονομίας –τα μνημόνια. Αυτά ήταν «προγράμματα» μέσα στη λογική του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η λογική προσέγγιση θα ήθελε ίσως τα προγράμματα αυτά να αποκαθιστούν και να διασφαλίζουν την όποια ευημερία και την όποια καθημερινή άνεση στη ζωή των πολιτών της χώρας στο βαθμό έστω που ετούτο είναι εφικτό στον καπιταλισμό. Δεν ήταν όμως αυτό το «παραδοτέο» των προγραμμάτων. Το «παραδοτέο» ήταν μια Ελλάδα που θα υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για να δημιουργεί πλεονάσματα που θα αρπάζονται από τους δανειστές και που αέναα θα διασώζει τις «συστημικές της τράπεζες» στο βαθμό που τις χρειάζονται οι πολυπόθητοι «επενδυτές».
Όπως λοιπόν έγινε στις μικρές πλατείες των χωριών, όπου ο μεν παραδοσιακός πλάτανος και η βρύση ντύθηκαν ευπρεπώς με πλακάκια και κυβόλιθους ενώ την ίδια στιγμή χάνονταν και οι τελευταίες παραγωγικές δραστηριότητες και, τελικά, το ίδιο το χωριό έσβηνε ως τόπος κατοικίας και ζωής, έτσι «ολοκληρώθηκαν» τα «προγράμματα» και στο μεγάλο σκηνικό της χώρας.
Η χώρα πεθαίνει, ο πλούτος της κατακρημνίζεται, η παραγωγή της συρρικνώνεται, οι νέοι της μεταναστεύουν, οι υποδομές της καταρρέουν, η θέση της στο γεωπολιτικό χάρτη θολώνει, η επικράτειά και η κυριαρχία της γίνονται «γκρι», αλλά τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία. Τα «προγράμματα» πέτυχαν, το «παραδοτέο» εγγυάται την επιτυχία. Οι δόσεις στους διεθνείς τοκογλύφους πληρώνονται, οι «συστημικές τράπεζες» απέκτησαν δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των θυμάτων τους, ο δημόσιος πλούτος, οι υποδομές πέρασαν στα χέρια των «Φαντς», των μονοπωλίων και των κερδοσκόπων.
Το επουσιώδες –τα υποκίτρινα πλακάκια- είναι στη θέση τους, το «παραδοτέο» παραδόθηκε, το πρόγραμμα πέτυχε. Το ουσιώδες, η ζωή των ανθρώπων, η τύχη της χώρας, το μέλλον του λαού της, δεν βρίσκονται μέσα στους στόχους. Πέρα από το όποιο «παραδοτέο» φαίνεται πως δεν υπάρχει ζωή.