Το αποτύπωμα είναι σημάδι (κάτι που άλλαξε και παραμένει) εκεί από όπου πέρασε κάποιος ή κάτι, από το οποίο μπορεί να ανακαλυφθεί η ταυτότητα του διερχόμενου από το χώρο αυτό. Ακριβώς αυτή η δυνατότητα εξακρίβωσης του ποιος άφησε το αποτύπωμα δίνει τη διαφορά του αποτυπώματος από το ίχνος.
Καλημέρα σε όλους τους καταπιεσμένους του κόσμου....

Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Η πρώτη «επανάστασις εργατριών» στην Ελλάδα έγινε το 1892


Η θέση της εργάτριας στην Ελλάδα του 1890

Καπιταλισμός και η εκμετάλλευση των γυναικών

Εν Πειραιεί 13 Απριλίου 1892: Η «επανάστασις» των υφαντριών

«Τύλιξε γρήγορα τα μαλλιά της πλεξίδα γύρω από το κεφάλι, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό της από το πήλινο κανάτι κι έπιασε μάνι-μάνι να κάνει τις δουλειές. Ό,τι προλάβει, όπως πάντα και πιο βιαστικά ακόμα.
…Από τότε που δούλευε στο εργοστάσιο, ούτε στην αυλή δεν προλάβαινε να καθίσει, ούτε μια κουβέντα ν’ αλλάξει με τις γειτόνισσές της. Έφευγε νύχτα ακόμα. Να ΄ναι μπροστά στην πόρτα του Ρετσίνα πριν χαράξει. Να πιάσει έγκαιρα δουλειά. Τα λεφτά που έπαιρνε ήταν λίγα, 80 λεπτά για κάθε τόπι πανί που ύφαινε κι αυτά τις πιο πολλές φορές λειψά, αφού όλο και κάποια δικαιολογία εύρισκε ο επιστάτης να της κρατήσει για πρόστιμο τα Σαββατόβραδα που πληρωνότανε το βδομαδιάτικο». (Ίρις Αυδή-Καλκάνη: Εκείνο το πρωί-Πειραιάς 1892. Η πρώτη απεργία εργατριών στην Ελλάδα)
Η πρώτη απεργία εργατριών στην Ελλάδα έγινε στις 13 Απριλίου 1892 από τις υφάντριες του δεύτερου εργοστασίου υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα στον Πειραιά. Ελάχιστα είναι γνωστά γι αυτό το ιστορικό γεγονός. Οι περισσότερες εφημερίδες της εποχής δεν ασχολήθηκαν και σε όσες, λίγες, έγινε μια μικρή αναφορά δεν δίνουν πληροφορίες για την έκβαση της πρώτης αυτής κινητοποίησης που έμελλε να γραφτεί στην ιστορία. Δεν γνωρίζει κανείς αν η απεργία στέφθηκε με επιτυχία. Τα λιγοστά στοιχεία που αντλούνται από τον Τύπο της εποχής, οδηγούν στο συμπέρασμα πως αυτή η απεργία που αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας -γιατί ήταν η πρώτη μαζική κινητοποίηση εργατριών- έγινε αυθόρμητα και ανοργάνωτα, όταν ο εργοδότης αποφάσισε να μειώσει κατά 20% την μικρή αμοιβή που έπαιρναν και που δεν έφτανε ούτε για τη συντήρησή τους.

Τα εργοστάσια Ρετσίνα

«Μην πεις κακό για φαμπρικού γιατί ΄ναι αμαρτία
γιατί την τρώει ο πάγκος της και η ορθοστασία».
Ό,τι απέμεινε σήμερα είναι τα ερείπια του εργοστασίου Ρετσίνα, που μένουν περιφρονημένα και καταδικασμένα στη λήθη. Πεζοί, φορτηγά, ΙΧ, προσπερνούν καθημερινά και ούτε ως υποψία περνάει από το μυαλό των περαστικών πως αυτά τα ερείπια, λίγα μέτρα από τη λεωφόρο Θηβών, πριν από 150 χρόνια ξύπνησαν τις ελπίδες δεκάδων απεγνωσμένων, εργατικών οικογενειών του Πειραιά που πάλευαν πενόμενες για να συντηρηθούν.
Το 1871 οι αδελφοί Θεόδωρος, Αλέξανδρος και Δημήτριος Ρετσίνας, που έχουν τις ρίζες τους στην Πελοπόννησο, ιδρύουν το πρώτο τους εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στον Πειραιά με την επωνυμία «Αδελφοί Ρετσίνα». Στην περιοχή της Λεύκας λειτουργεί νηματουργείο με 5.000 ατράκτους και ατμομηχανή 60 ίππων. Τα χρόνια που ακολούθησαν δημιουργείται υφαντήριο και βαφείο και στις αρχές της δεκαετίας του 1890, η επιχείρηση Ρετσίνα διαθέτει πέντε εργοστάσια στον Πειραιά, με 2.000 εργάτες και εργάτριες. Με την ανατολή του 20ού αιώνα η επιχείρηση Ρετσίνα είναι η μεγαλύτερη κλωστοϋφαντουργία της χώρας και χιλιάδες εργατών και εργατριών από όλες τις συνοικίες του Πειραιά εργάζονται στα εργοστάσια της. Η οικογενειακή επιχείρηση που έχει αναπτυχθεί σε υφαντουργία βαμβακερών υφασμάτων, γνωστών με το όνομα «ρετσίνες» γίνεται η σημαντικότερη των Βαλκανίων.
Πριν την ίδρυση της κλωστοϋφαντουργίας των Αδελφών Ρετσίνα, τα υφάσματα ήταν πανάκριβα, καθώς εισάγονταν από την Ευρώπη. Οι ρετσίνες λοιπόν, τα υφάσματα του Ρετσίνα, γίνονται περιζήτητα. Είναι χαρακτηριστικό της υψηλής ζήτησης των υφασμάτων του Ρετσίνα, σκίτσο του Θέμη Άννινου που απεικονίζει τον Χαρίλαο Τρικούπη να φοράει ελληνικά τσαρούχια και να είναι ντυμένος με τις «ρετσίνες».
Η οικογένεια Ρετσίνα την εποχή αυτή κυριαρχεί στην οικονομική και πολιτική ζωή του Πειραιά. Ο Θεόδωρος Ρετσίνας εκλέγεται δήμαρχος της πόλης και στη συνέχεια βουλευτής με το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη.
Οι εργάτριες της εποχής ξεκινούν να δουλεύουν στα 10 με 12 τους χρόνια, εργάζονται 12 με 14 ώρες την ημέρα και πληρώνονται με το μισό ή και ακόμα πιο κάτω, από το μεροκάματο που λαμβάνουν οι άνδρες. Στον Πειραιά, έχουν ήδη φθάσει μαζικά Κρητικοί που δημιουργούν κάτω από τον λόφο της Καστέλας, τη συνοικία «Κρητικά». Οι κρητικοπούλες, με παράδοση στην υφαντική τέχνη, δεν δυσκολεύονται να βρουν εργασία στα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας του Πειραιά. Το ίδιο και οι γυναίκες που καταφθάνουν στον Πειραιά από την Ανατολή, μέσω των νησιών, ψάχνοντας μεροκάματα. Πενόμενοι εργάτες και εργάτριες ελληνικής εθνικότητας από την Κωνσταντινούπολη και από άλλα μέρη της Ανατολής έχουν μεταναστεύσει στον Πειραιά για εργασία. Οι εργάτριες, προφανώς λόγω της παράδοσης της Ανατολής στην υφαντική τέχνη, τοποθετούνται στα κλωστήρια και υφαντήρια.
Το εργοστάσιο Ρετσίνα έμελλε και πρώτος υποδοχέας γυναικών εργαζομένων και πεδίο της πρώτης απεργία εργατριών στην Ελλάδα.

Η θέση της εργάτριας στην Ελλάδα του 1890

Τον Μάιο του 1894, η εφημερίδα «Ακρόπολις» δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα άρθρο με τον τίτλο «Ο εργατικός κόσμος εν Ελλάδι-Οι φαμπρικούδες». Το δημοσίευμα αυτό δίνει την εικόνα και τις συνθήκες για την εργάτρια της εποχής. Μαθαίνουμε ότι στα υφαντουργεία ξεκινούν εργασία ακόμη και κορίτσια οκτώ, εννιά και δέκα ετών, γυναίκες χλωμές, ρακένδυτες, εξαθλιωμένες που βγήκαν στην παραγωγή για να επιβιώσουν και με μεροκάματα στο μισό ή στο ένα τρίτο από αυτά που έπαιρναν οι άνδρες.
Εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ»
Αθήνα Σάββατο 14 Μαΐου 1894 αριθμός 4405
«Εις τας υπωρείας του Σταυρού, όπου εκτείνονται τα Υδραιϊκά, κάτω από την Καστέλλα, όπου είναι τα Κρητικά, εις το χωριό του Μελετόπουλου και εις τα Καμίνια, ένθα ανεγείρονται τα εργοστάσια, εκεί κατοικεί η φαμπρικού. Το κορίτσι, που πάει στη φάμπρικα, η μεσόκοπη δουλεύτρα, που έμεινε χήρα και εργάζεται να θρέψη τα ορφανά ή δια να συμπληρώσει την προίκα της θυγατρός της, οι περισσότεραις από την Ύδρα και τας Σπέτσαις, από τον Πόρον και την Σαντορίνην, καμμιά φορά από τα χωριά της Αττικής και από την Κούλουρην. Έχει όλων των ηλικιών. Έχει κορίτσια οκτώ ετών και εννιά ετών και δέκα ετών. Έχει κοπέλας εις την τελειοτέραν ακμή της νεανικής ηλικίας και του σφρίγους της ζωής, δέκα οκτώ έως είκοσι τεσσάρων ετών, έχει και γεροντοκόραις και μεσόκοπαις και γρηαίς. Αλλ’ ο κυριαρχών τύπος είναι της νεανικής ηλικίας από τα δέκα εξ έως τα είκοσι δύο»
Η εφημερίδα “Ακρόπολις” έδινε στους αναγνώστες με μεγάλη γλαφυρότητα την εικόνα της εργάτριας:
«…Αληθής εικών εργατρίας είνε της δυστυχούς εκείνης νεανίδος που διαβαίνει εκεί πτωχικά ενδεδυμένη, πολλάκις δε ρακένδυτος και με μπαλώματα, που αν έχει υποδήματα θα είναι καταφαγωμένα από τους δρόμους τους μακρυνούς, αλλά συνήθως δεν έχει και σούρνεται με τας εμβάδας της αναιμικής»,
«…Και όταν βγαίνουν από το εργοστάσιον του Φαλήρου και αναρριχώνται επί των εκεί βραχώδων λόφων δια να γλυτώσουν δρόμον, και όταν διέρχωνται τας μαυρισμένας στενωπούς των Καμινίων και τας κονιορτοβρεθείς λεωφόρους και όταν εδώ στην Αθήνα σχολούν από το εργοστάσιον του Πυρρή ή την πρωίαν όταν πηγαίνουν εις τα εργοστάσια και εκεί υπό τους επικλινείς υψηλούς από ψευδάργυρον θόλους ίστανται προ των ατμηλάτων ιστών εν τω εκκωφαντικών και εκνευριστικών βόμβων των περιφερόμενων τελαμόνων, υπό τον οξύν κρότον της σιδηράς σαϊτας, μέσα εις το πανδαιμόνιον αυτό, που και το συνδιαλέγεσθαι είναι αδύνατον, όπου η άμιλλα περί του ποία θα υφάνη, περισσότερον διπλασιάζει τους κόπους παντού και πάντοτε θα τα ιδήτε να καμπουριάζουν επωδύνως, με το κιτρινόλευκον χρώμα της αναιμίας, με το βαθυκίτρινον της χρόνιας χλωρώσεων, νευρασθενικάς, υστερικάς, φυματιώσας. Νευρασθένειαι δε, φυματιώσεις και υστερισμοί κατά τας παρατηρήσεις των εν Πειραιεί ιατρών υπερπλεονάζουν δυσαλόγως προς τον αριθμόν των εργατίδων. Και όλα αυτά κατά την ομόφωνον γνώμην γων ιδίων εκ της ελεεινής διαίτης, την οποίαν κάμνουν οι εργάτιδές μας».
Είναι εντυπωσιακό ότι η «Ακρόπολις» δεν παραλείπει να παραθέσει στο πρωτοσέλιδο αυτό άρθρο της για τις «φαρμπρικούδες» και τη μαρτυρία του ίδιου του Θεόδωρου Ρετσίνα, που τότε ήταν και δήμαρχος Πειραιά αλλά και να τον επικρίνει διότι «δεν ηθέλησε να πρωτοστατήσει εις το εργατικό ζήτημα» αν και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα είχε καταφέρει να κάνει «αγνώριστη» την πόλη.
«Είνε χαρακτηριστικώτατον κάτι που μας αφηγήθησαν, ότι ο Δήμαρχος Πειραιώς κ. Θ. Ρετσίνας και μεγαλοεργοστασιάρχης περιέλθων τα Χριστούγεννα τας οικογενείας των εργατών έφριξε, λέγει, δια την ένδειαν και τας κρατούσας συνθήκας της διαίτης! Ποιαί είναι αι συνθήκαι αυταί νομίζομεν ότι δεν υφίσταται ανάγκη μακρών και εμπεριστατωμένων περιγραφών δια να το αντεληφθήτε και το εννοήσετε. Θα ήτο κοινοτοπία του τελευταίου είδους να σας είπωμεν ότι κατοικούν εις τρώγλας ανηλίους, τρία και τέσσαρα άτομα εις το αυτό δωμάτιον, πατέρας, μητέρα, τεκνία, αδελφοί και αδελφαί κοιμώνται επί του αυτού επιπέδου και κατά την αυτήν γραμμήν, να οφραίνωνται τον βούρκον, που ρέει εν τω μέσω της αυλής, να μην καθαρίζωνται, να μη πλένωνται. Και ενώ τοιαύται υπήρξαν αι εντυπώσεις του κ. Ρετσίνα και συγκινηθείς διένειμε 4,000 δρ. εις τα ενδεή ταύτα πλήθη, χριστιανικώτατα φερόμενος, η φιλανθρωπία του δεν προέβη περαιτέρω ατυχώς και αυτός που εποιήσιν εντός ολιγίστου χρονικού διαστήματος την πόλιν, ης προϊσταται, αγνώριστον δι έργων καλλωπιστικών και δι έργων της απολύτου ανάγκης, δεν ηθέλησε να πρωτοστατήση εις το εργατικόν ζήτημα, να βελτιώση την θέσιν των εργατών του, να τακτοποιήση αυτούς εις ανθρωπινωτέραν τάξιν, ρυθμίζων τα της διαίτης αυτών εντός και εκτός των εργοστασίων, μεριμνών περί ιδρύσεως εργατικών θεραπευτηρίων, αφού μάλιστα ως προς το τελευταίον τούτο γνωρίζει κάλλιον παντός άλλου, ότι το Ζάνειον νοσοκομείον είνε εκάστοτε υπερπληρωμένον από ξένους. Διότι η καλή θέλησις δεν λείπει από τον κ Ρετσίναν και απόδειξις τα μεγάλα αυτού και του αδελφού του εργοστάσια, τα αχανή ταύτα ιδρύματα, πρότυπα ευρωπαϊκών εργοστασίων με τα τελειότερα μηχανήματα, την μεθοδικότέραν κατάταξιν και τας χιλιάδας των εργατών και εργατίδων, που απορεί κανείς και εξίσταται ομολογουμένως, πότε έφθασαν εις τοιαύτην πρόοδον και ακμήν».
Σημαντικά είναι τα στοιχεία που αντλούμε και για τις αμοιβές στα εργοστάσια της εποχής, από το άρθρο της εφημερίδας «Ακρόπολις»:
«Το ημερομίσθιον κατά γενικό κανόνα το είπομεν εις τα προηγούμενα και κατά μέσον όρον δεν φθάνει πέραν των 2 δραχμών. Είναι τώρα και ημερομίσθια των 3 δρχ. και άλλα που υπερβαίνουν το ποσόν τούτο. Αι υφάντριαι λόγου χάριν, η εργαλειούδες, όπως αποκαλούνται, φθάνει να κερδίζουν και τρεις και τρεις ήμισυ και τέσσαραις εργαζόμεναι κατ αποκοπήν με το τόκι. Αλλ αυταί δεν είνε αι περισσότεραι απέναντι του ολικού αριθμού των εργατίδων. Έπειτα η άμιλλα περί του ποια να κάμη μεγαλύτερον αριθμόν πήχεων τας εξαντλεί προώρως. Έχουν δε οι δυστυχισμέναις αυταίς εξαιρετικώς το μαρτύριον των υστερισμών, της αναιμίας και της χλωρώσεως ένεκεν της διαρκούς ορθοστασίας και του παραγομένου εκ της κινήσεως των μηχανημάτων θορύβου, ο οποίος εξάπτει το νευρικόν των σύστημα. Κα οι πνεύμονές των ευκολώτερον προσβάλλονται εκ φυματιώσεων δια το αναπνέειν μολυσμένον και δηλητηριώδη αέρα. Αλλά και μεταξύ αυτών ακόμη των τοιαύταις υφισταμένων ο μέσος όρος του ημερομισθίου ουδέποτε υπερβαίνει τας 3 δρχ».
«…Αι καλαμούδες, που δουλεύουν εις το κλωστήριον, αι δυάστραις και ανεμούδες, αυταί που αποτελούν τον μέγαν αριθμόν, την πλειονότητα δυστυχούν, φθίνουν, μικραίνονται. Τα ημερομίσθια αρχίζουν από τα 80 λεπτά και μόλις προσεγγίζουν το δίδραχμον. Και όμως δια το φόρεμα της δουλειάς, το οποίον αγοράζει εκ του εργοστασίου και όπερ φθείρεται ταχέως και λαδώνεται και μουντζουρώνεται θέλει 8 δρχ αντίτιμον μόνον του υφάσματος προς 1 δρχ τον πήχυν, υπό τον όρον πάλιν να το κάνει στενόν ως σάβανον, διότι για να φοράη ένα φόρεμα της προκοπής και να κινήται ελευθέρως 10 πήχεις δεν της φθάνουν, οπότε η δαπάνη ανέρχεται εις 10 δρχ. Για να φάει το μεσιμέρι θέλει το ολιγώτερον 50 λεπτά, για να φάη το βράδυ βεβαίως θα θέλη περισσότερα. Αλλ αι άλλαι ανάγκαι; Να παπουτσωθεί, να πληρώση ενοίκιον, να έχη ένα φόρεμα εορτάσιμον, να ανταποκριθή εις άλλα έκτακτα περιστατικά της ζωής; Ελάτε να βρήτε λογαριασμόν».

Η Καλλιρόη Παρρέν

Στην Ελλάδα οι πρώτες φωνές διαμαρτυρίας, προκειμένου να θεσπισθούν προστατευτικοί νόμοι για την εργάτρια, προέρχονται από γυναίκες διανοούμενες που ανήκουν στην αστική τάξη. Η διευθύντρια του περιοδικού «Εφημερίς των Κυριών» Καλλιρρόη Παρρέν ζητεί το 1890 να καθορισθούν με νόμο οι ώρες εργασίας των γυναικών.
Την εικόνα της εργάτριας εκείνης της εποχής πέτυχε να διατηρήσει ζωντανή η Καλλιρόη Παρρέν μέσα από την Εφημερίδα των Κυριών. Το εβδομαδιαίο περιοδικό της, που το 1892 έρχεται δεύτερο σε κυκλοφορία από τα εβδομαδιαία έντυπα, με πρώτο τον «Ρωμηό» του Σουρή, είναι η σημαντικότερη πηγή γνώσης για την πραγματική κατάσταση των γυναικών και είναι το έντυπο που παίρνει σαφή θέση για το δίκαιο της απεργίας των εργατριών του Ρετσίνα τον Απρίλιο του 1892.
ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΚΥΡΙΩΝ

Απεργία εργατριών εν Πειραιεί

«Περί τας 60 εκ των εργαζομένων γυναικών εις το εν Πειραιεί Νηματουργείον των αδελφών Ρετσίνα, ενήργησαν απεργία άμα ως εγένετο αυταίς γνωστόν, ότι ηλαττώθη το ημερομίσθιόν των. Αι απεργήσασαι ανηνέχθησαν εις την διεύθυνσιν του καταστήματος, ζητούσαι τη διόρθωσιν του αδίκου τούτου μέτρου.
Εν εποχή καθ΄ην πάντα τα τρόφιμα και λοιπά είδη της απολύτου ανάγκης έχουσιν υπερτιμηθεί, φρονούμεν, ότι έδει να αυξηθεί το ημερομίσθιον των πτωχών εργατίδων, αίτινες δι΄όλης της ημέρας εργαζόμεναι, μόλις πορίζονται τον επιούσιον άρτον, πλουτίζοντες ολονέν δια του ιδρώτος αυτών τα βαλάντια των εργοστασιαρχών».
«Εφημερίς» 14 Απριλίου 1892

Απεργία εργατριών

«Χθες την πρωίαν περί τα 50 κοράσια ανήκοντα εις το δεύτερον εργοστάσιον των αδελφών Ρετσίνα συνελθόντα κατά την Λάκκαν Βάβουλα εν Πειραιεί συνεφώνησαν ν΄απόσχουν της εργασίας των. Αίτιον της απεργίας των αυτής ην ότι δι΄έκαστον τόπι πανίου, ενώ μέχρι τούδε επληρώνοντο προς 80 λεπτά τους ανηγγέλθη ότι εις το εξής θα πληρώνονται μόνον 65. Αι εργάτριαι εκείθεν μετέβησαν εν σώματι εις την διεύθυνσιν του εργοστασίου, όπως υποβάλωσι τα παράπονά των».

ΠΗΓΗ: https://arki.gr/

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ με τον φακό της Βούλας Παπαϊωάννου



ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
Σκέφτομαι πώς θα ήταν τα Χριστούγεννα στα χρόνια της Κατοχής; Tι Χριστούγεννα πέρασαν τον Δεκέμβριο του 1941, 42, 43 τα παιδάκια του συσσιτίου που φωτογραφίζει ο φακός της Βούλας Παπαϊωάννου. Οι άνθρωποι πέθαναν στους δρόμους των μεγάλων αστικών κέντρων, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, τον Χειμώνα του 1941-42. Τι νόημα είχαν για αυτούς τους εξουθενωμένους σωματικά και ψυχικά τα Χριστούγεννα;

Μίλτου Σαχτούρη, Χριστούγεννα 1943
Οι γιορτινές μέρες πυκνοκατοικημένες
γυναίκες αγκαλιάζουν πράσινα κλωνιά δεν κλαίνε
κι ο γέρος εθνικός κήπος κουβαλάει στις πλάτες του
τρεις πεθαμένους κύκνους
και τα παιδιά πετάνε ψίχουλα στον ουρανό
οι γιορτινές μέρες έχουν ένα λείο πρόσωπο
ένα μικρό Χριστό στο κάθε δάκρυ της λησμονημένης
ένα αρνάκι μια σταλιά στις παγωμένες της παλάμες
ένα πουλί αστέρινο καρφίτσα στα μαλλιά της
Από τη συλλογή Η λησμονημένη (1945)




Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! Το να'χει καποιος καλή τύχη δεν είναι "τυχαίο" !




ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Το να'χει καποιος καλή τύχη δεν είναι "τυχαίο" !

Το να γυρίζεις την πλάτη στην κακοτυχία την μιζέρια κ την κακοδαιμονία κ να κοιτάς συνειδητά προς την κατεύθυνση της καλής τύχης είναι μια τέχνη, μια εσωτερική κατάκτηση, είναι η διορατικότητα κ ευαισθησία σου, είναι η θετική σου σκέψη, η αγνή σου πράξη κ το δημιουργικό σου πνεύμα. 
Είναι αυτά που θα την έλξουν προς εσένα κ θα την κάνουν να εξελιχθεί θετικά για τον εαυτό σου κ το περιβάλλον που επηρεάζεις!!!
Και κάτι σημαντικό!!! Αν μάθουμε να σκεφτόμαστε με όρους "εμείς" κ όχι μόνο με όρους "εγώ", με όρους ενότητας κ όχι διάσπασης κ διχόνοιας, τότε η τύχη μας χαμογελάει κ το σύμπαν μας στέλνει τα δώρα του.... 
ΚΑΙ ΓΊΝΕΣΑΙ ΕΣΥ ΤΟ ΔΏΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΎΜΠΑΝ ΠΟΥ ΕΊΣΑΙ!!

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

Πως αντιμετώπισε το τεράστιο χρέος του ισημερινού Ραφαέλ Κορέα

Πως αντιμετώπισε το τεράστιο χρέος του ισημερινού Ραφαέλ Κορέα

Η περίπτωση του Ισημερινού όμως, απέδειξε πως η ανακήρυξη του δημοσίου χρέους ως απεχθές είναι δυνατή στον 21ο αιώνα. Η χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής, προερχόμενη από μία σειρά διδακτορικών καθεστώτων (και έχοντας υποστεί την εκμετάλλευση εξωτερικών παραγόντων λόγω των αποθεμάτων πετρελαίου), είχε συσσωρεύσει ένα υπέρογκο κρατικό χρέος. Κατάληξη ήταν η εισαγωγή του ΔΝΤ στον Ισημερινό το 1982, και η περαιτέρω εκτόξευση του ποσού του χρέους. Άμεσα η ποιότητα ζωής των πολιτών άρχισε να γνωρίζει περαιτέρω μείωση, καθώς οι πόροι του κράτους αφιερώνονταν σε μεγάλο ποσοστό στην αποπληρωμή των χρεών. Η πορεία αυτή άρχισε να αλλάζει με την εκλογή του Ραφαέλ Κορρέα.
Πριν την εκλογή του, ο Κορρέα από τη θέση του Υπουργού Οικονομικών αντιτάχθηκε στις υπαγορεύσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, που αφορούσαν την καταβολή των εσόδων από την εκμετάλλευση του πετρελαίου για την αποπληρωμή των κρατικών χρεών. Υποστήριξε τη διοχέτευση αυτών των εσόδων σε μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, προβλέποντας μόνο 20% των εσόδων για τις υποχρεώσεις του κράτους προς τους δανειστές. Παρά το γεγονός της παραίτησης του από τη θέση του Υπουργού, ο Κορρέα εξελέγη πρόεδρος του Ισημερινού το 2006.
Ως Πρόεδρος, πλέον, δήλωσε ότι το χρέος που συμβλήθηκε από τον Ισημερινό ήταν ένα χρέος παράνομο, απεχθές και αντισυνταγματικό, που ανάγκαζε τη χώρα να κατευθύνει περισσότερο από το 50% των οικονομικών της αποδοχών προς την αποπληρωμή του. Ο Κορρέα δήλωσε: Πρώτα έρχεται η ζωή, μετά το χρέος. Η κυβέρνηση Κορρέα έπρεπε να αντιμετωπίσει τις απειλές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έδιωξε όμως τους απεσταλμένους του ΔΝΤ και της Τράπεζας από τον Ισημερινό και προχώρησε στη σύσταση μίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, η οποία εξέδωσε πόρισμα, σύμφωνα με το οποίο το μεγαλύτερο μέρος του χρέους των προηγούμενων κυβερνήσεων ήταν παράνομο, με μεγάλο ποσοστό να προέρχεται από τα συμβόλαια που είχαν υπογραφεί για το χρέος τη χρονιά 2000. Η έκθεση κοινοποιήθηκε τόσο στην κυβέρνηση όσο και στους πολίτες του Ισημερινού.
Στις 13 Δεκεμβρίου του 2008, η κυβέρνηση του Ραφαέλ Κορρέα ανακοίνωσε την παύση των πληρωμών του 70% του ομολογιακού χρέους του Ισημερινού, με τον Κορρέα να χαρακτηρίζει τους διεθνείς δανειστές της χώρας του ως «τέρατα».[5] Το κράτος αγόρασε από τους δανειστές του χρέους ομόλογα στο 20% της αξίας τους, και, μυστικά, κατέβαλε 800 εκατομμύρια δολάρια για την εξαγορά χρέους που ανερχόταν σε 3 δισεκατομμύρια δολάρια, εξοικονομώντας με τον τρόπο αυτό 7 δισεκατομμύρια δολάρια -το υπόλοιπο του χρέους- για τη χώρα.
Η βελτίωση στο βιωτικό επίπεδο των πολιτών ήταν ορατή, καθώς οι πόροι που εξασφαλίσθηκαν από τη απαλλαγή του χρέους επενδύθηκαν σε υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και στη βελτίωση των υποδομών.

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Ελληνική Εβδομάδα για την Παιδεία στα Μέσα



Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία της Εβδομάδος ανήκει στο MEDIA LITERACY INSTITUTE (MLI), στο Journalists About Journalism (JAJ), και στο Peace Journalism Lab (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης). Υποστηρίζεται επικοινωνιακά από το ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9.84, Δημοτική Εταιρεία Πληροφόρησης, Θεάματος και Επικοινωνίας Θεσσαλονίκης (Fm100, TV100).
Στόχος της διοργάνωσης είναι να γνωρίσουν οι πολίτες κάθε ηλικίας ότι υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης των πλαστών ειδήσεων (Fake news), κριτικής αντιμετώπισης των μηνυμάτων που εκπέμπονται από τα ΜΜΕ καθώς και δημιουργικής αλλά και υπεύθυνης συμμετοχής του καθενός από μας στα κοινωνικά δίκτυα (social media) - ζητήματα που, στον 21ο αιώνα, αποκτούν κρίσιμη σημασία για την υπεράσπιση των δημοκρατικών αξιών αλλά και τη βελτίωση της καθημερινής μας ζωής.
Τη συζήτηση συντονίζει η Μαρία Κοζάκου
Συμμετέχουν:
Κώστας Γιαννακίδης-δημοσιογράφος
Σίσσυ Αλωνιστιώτου-δημοσιογράφος
Κατερίνα Χρυσανθοπούλου-Γνωσιοεπιστήμονας,Συγγραφέας
Θεόδωρος Καρούνος-ερευνητής, Αντιπρόεδρος ΕΛΛΑΚ 
Χαράλαμπος Τσέκερης-Ερευνητής, Επίκουρος καθηγητής Ε.Κ.Κ.Ε
Στάθης Χαϊκάλης founder & Διευθύνων Σύμβουλος της Communication Effect
Κωνσταντίνος Χαμπίδης - Chief Digital Officer στο Δήμο Αθηναίων


ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ προς τον Γεώργιο Ρούσκα (πρόεδρο του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Εφετείων Αθηνών-Πειραιώς-Αιγαίου & Δωδεκανήσου)



ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ 
προς τον Γεώργιο Ρούσκα (πρόεδρο του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Εφετείων Αθηνών-Πειραιώς-Αιγαίου & Δωδεκανήσου)

         Αναξιότιμε κ. Ρούσκα,
διαβάζοντας την από 22 Νοεμβρίου 2017 εγκύκλιό σας προς τα μέλη του συλλόγου σας, η πρώτη σκέψη μου ήταν να γράψω ένα άρθρο για το φαινόμενο του νεοδοσιλογισμού στην πατρίδα μας. Είπα όμως να απευθυνθώ προσωπικά σε σένα, ως χαρακτηριστικό εκφραστή αυτής της αντίληψης, δημοσίως βεβαίως, διότι δημόσια πρέπει να στηλιτεύονται τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές.
Η επιστολή σου αποτελεί μνημείο δουλοπρεπούς επίκυψης προς τους επικυριάρχους, προς εξασφάλιση του επιούσιού σου, βεβαίως-βεβαίως!
Το ίδιο όπως και τότε, με τους γερμανοτσολιάδες των Ταγμάτων Ασφαλείας. Μόνο που εκείνοι δεν υποκρίνονταν τους ευυπόληπτους λειτουργούς, ούτε καμώνονταν τους στυλοβάτες της εύρυθμης λειτουργίας του Κράτους. Δεν το έπαιζαν ιδεολόγοι και κουραφέξαλα. Να λιγδώσουν λιγουλάκι το αντεράκι τους ήθελαν, εις βάρος και ενάντια των συνανθρώπων τους βεβαίως, μέσα στην μαύρη κατήφεια της κατοχής.
Το ίδιο και το δικό σου σινάφι -ευτυχώς όχι όλοι- αλλά εσύ ειδικά φαίνεται πως το έχεις πιάσει για τα καλά το νόημα της ζωής. Ζούγκλα είναι η ζωή, να πεθάνουν οι άλλοι για να ζήσω εγώ! Μόνο που η ζωή είναι ζούγκλα, επειδή υπάρχουν κάτι αρπακτικά σαν και του λόγου σου.
Ας πάμε όμως στην ουσία της επιστολής σου προς τα μέλη του συμβολαιογραφικού συλλόγου. Αλήθεια κύριε πρόεδρε των συμβολαιογράφων, πόσο πιστευτός νομίζετε ότι γίνεστε, ότι κόπτεσθε, τάχα, για «την υλοποίηση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής της οικονομίας της χώρας μας», όπως υποκριτικά ισχυρίζεστε στην κατάπτυστη επιστολή σας; Τα συμφέροντα του κλάδου σας προασπίζετε και, κυρίως, τα στενά ιδιοτελή, προσωπικά σας οφέλη. Τις προμήθειές σας, τα ποσοστά σας, τις μίζες, τις ρανίδες του αίματος των απροστάτευτων θυμάτων σας.
Όπως οι δήμοι της παλιάς εποχής, που κουβέντα δεν ήθελαν να ακούσουν για κατάργηση της θανατικής ποινής. Διότι, χωρίς θανατικές καταδίκες, πως θα ζήσετε εσείς οι δήμιοι;
Τρωκτικά! Τα αιώνια τρωκτικά της πολύπαθης ιστορίας μας. Ήρθατε ξανά σαν τα φαντάσματα, σαν τους βρικόλακες, γιατί μυριστήκατε αίμα...
Κομπιάζετε σαν τα χανουμάκια μπροστά στους επικυρίαρχους της Ευρωκρατίας και το ομολογείτε ανερυθρίαστα ότι αναστέλλετε την αποχή του κλάδου σας, επειδή το ζήτησε το ΔΝΤ και ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι.
Το τονίζετε μάλιστα στην επιστολή σας ότι:
«Επίσης θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζήτησε λίγο πριν την έναρξη της νέας διαπραγμάτευσης να ελεγχθεί εκτάκτως η ποιότητα του ενεργητικού (AQR) των ελληνικών τραπεζών, με την αιτιολογία ότι εκκρεμούν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Ένα αίτημα, το οποίο δημιούργησε εντάσεις, καθώς ανέκυψε και πάλι ο κίνδυνος σοβαρής εμπλοκής στην νέα διαπραγμάτευση, τη στιγμή μάλιστα που ετοιμάζεται η χώρα να βγει εκ νέου στις αγορές και να αποκαταστήσει την σχέση εμπιστοσύνη της με τους θεσμικούς επενδυτές. Η συμβιβαστική λύση, που προτάθηκε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου η χώρα να βγει από τη στενωπό ήταν τα “τεστ αντοχής” (stress tests) των ελληνικών τραπεζών να επισπευθούν για τον Φεβρουάριο του 2018. Ωστόσο, φαίνεται ότι η αποχή των συμβολαιογράφων από τα καθήκοντα μας αναζωπύρωσε την ανησυχία του ΔΝΤ, το οποίο παρενέβη εκ νέου δια στόματος του αναπληρωτή εκπροσώπου Τύπου του, κ. Ουίλιαμ Μάρεϊ, ο οποίος ζήτησε άμεσα την πλήρη εφαρμογή των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, καθώς καθίσταται σημαντική για να μειώσουν οι τράπεζες τα υψηλά αποθέματα κόκκινων δανείων μεσοπρόθεσμα».
Βεβαίως, κ. Ρούσκα, και ανησυχεί ο εκπρόσωπος τύπου του ΔΝΤ, κ. Μάρεϊ, για την αποχή των συμβολαιογράφων και ζητά επιτακτικά την πλήρη έναρξη των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, διότι απλά εκφράζει την σπουδή των αφεντικών του να βάλουν χέρι στις περιουσίες μας.
Εσύ γιατί κόπτεσαι κύριε πρόεδρε των συμβολαιογράφων; Ποια συμφέροντα εκπροσωπείς; Προφανώς τα ίδια με εκείνα του κ. Μάρεϊ. Γι' αυτό και επισείεις την προσοχή των συναδέλφων σου να αντιληφθούν ότι: «στο κομμάτι, που μας αφορά τονίζεται ξεκάθαρα ότι σε περίπτωση που δεν διενεργηθούν οι πλειστηριασμοί στις συμφωνηθείσες ημερομηνίες και προκύψει ζημιά στις τράπεζες στα επερχόμενα stress tests τότε θα δοθεί άλλη λύση από άλλον έτοιμο ενδιαφερόμενο με τα επακόλουθα που φαντάζεστε για τον κλάδο, την οικονομία και εν τέλει την ίδια την ελληνική κοινωνία».
Η αναφορά σου στο ΔΝΤ, στον Ντράγκι, στις τράπεζες, στην οικονομία, κλπ, δεν μας εκπλήσσει. Στην ελληνική κοινωνία όμως; Πόσο υποκριτής μπορεί να είναι κάποιος όταν επιστρατεύεται σε έναν διαβολικό πρόγραμμα αποψίλωσης της κοινωνίας από τα περιουσιακά της στοιχεία και να καμώνεται ότι κόπτεται για την ...ελληνική κοινωνία;
Και συνεχίζεις ακριβώς πιο κάτω:
«Δεν δύναται κανείς πλέον, κατόπιν όλων των παραπάνω, να αμφισβητήσει ή να δηλώσει άγνοια για τις δραματικές συνέπειες που θα έχει τόσο για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, όσο και για τον ίδιο τον κλάδο, μία ενδεχόμενη εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις για την έγκαιρη ολοκλήρωση της 3ης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος (κοινός στόχος τέλος του έτους), η οποία θα προκύψει από την αδυναμία των ελληνικών τραπεζών να αποδειχθούν υγιείς λόγω της μη επίτευξης του στόχου μείωσης των μη εξυπηρετούμενων δανείων, στην οποία εξέλιξη όπως όλοι γνωρίζουμε θα έχουμε συνδράμει με την αποχή μας από την διενέργεια των πλειστηριασμών. Οι συνέπειες σε επίπεδο οικονομίας θα είναι καταιγιστικές και θα συνθλίψουν την όποια προσπάθεια έχει κάνει στο σύνολο της η ελληνική κοινωνία για να βγει η χώρα από την βαθιά και πολύχρονη περίοδο ύφεσης».
Αλήθεια κ. Ρούσκα μας; Οι καταιγιστικές συνέπειες να αποδειχθούν μη υγιείς οι ελληνικές τράπεζες θα συνθλίψουν τις προσπάθειες που έχει κάνει στο σύνολο της η ελληνική κοινωνία; Ποιες προσπάθειες έχει κάνει η ελληνική κοινωνία, κύριε Ρούσκα μας; Κουπί τραβάει η ελληνική κοινωνία και τον παθών της των τάραχο, επειδή έτσι το αποφάσισε όχι η κοινωνία αφ' εαυτούς της, αλλά τα αφεντικά σας, κύριε Ρούσκα μας. Και έρχεσαι τώρα να μας πεις ότι θα χάσει και το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της για να μην αποδειχθούν μη υγιείς οι ελληνικές τράπεζες;
Μην ξαναπιάσεις στο βρωμόστομά σου την ελληνική κοινωνία, κύρια Ρούσκα μας, γιατί, να το ξέρεις, αυτή την κοινωνία είναι που θα δεις αύριο να σε παίρνει στο κατόπιν. Κι ας την απειλείς σήμερα ότι αν δεν συνετιστεί, θα ανακεφαλαιοποιήσει για τρίτη φορά της τράπεζες, θα αυξηθεί κι άλλο το δημόσιο χρέος, θα ευθύνεται για μη έγκαιρη ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους», για την καθυστέρηση εκταμίευσης νέων δόσεων για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών, θα ευθύνεται ακόμα και για την ανατροπή του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, για την λήψη νέων δημοσιονομικών μέτρων και τέλος για την ακύρωση της συζήτησης περί αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Βέβαια! Άμα δεν αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία την απώλεια της ιδιωτικής της περιουσίας, τότε θα επισυμβούν όλα τα προαναφερόμενα τόσο τραγικά πράγματα.
Και δεν απειλείς μόνο την ελληνική κοινωνία, κύριε Ρούσκα μας. Απειλείς ακόμα-ακόμα και τους ίδιους τους συναδέλφους σου:
«Η σύνδεση όλων των παραπάνω συνεπειών, που ενδέχεται να επιβαρυνθεί με την αποχή των συμβολαιογράφων από την εκτέλεση των καθηκόντων τους στην διενέργεια των πλειστηριασμών και η επίρριψη ευθυνών στον κλάδο, δεν αποτελεί ένα ενδεχόμενο επιστημονικής φαντασίας καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι η διενέργεια των πλειστηριασμών διευκολύνει αν όχι δίνει οριστική λύση σε ένα μεγάλο αριθμό τακτοποίησης οικονομικών εκκρεμοτήτων στην αγορά, άρα και αναθέρμανσης της, ενώ παράλληλα και κατά προτεραιότητα δίνει ίσως τη μία και μοναδική διέξοδο σε πλήθος μη εξυπηρετούμενων δανείων. Ο σοβαρός αυτός κίνδυνος να καταδειχθεί ο θεσμός των συμβολαιογράφων ως ένας από τους κύριους υπαίτιους μίας νέας κρίσης στην ελληνική οικονομία είναι ορατός με ευρέως πλέον κατανοητές συνέπειες».
Καταλάβατε κύριοι συμβολαιογράφοι τι σας λέει ο ευφιέστατος κύριος πρόεδρός σας; Αν δεν αναστείλετε τις κινητοποιήσεις σας, τότε θα είστε οι κύριοι υπαίτιοι μιας νέας κρίσης στην ελληνική οικονομία. Βέβαια! Διότι, πώς να το κάνουμε; Άμα δεν χάσουν οι νοικοκυραίοι τις περιουσίες τους, τότε πώς περιμένετε να αναθερμανθεί η οικονομία;
Και καταλήξει ο κ. Ρούσκας στην επιστολή του:
«Το ερώτημα που θα κληθούμε λοιπόν αγαπητοί συνάδελφοι να απαντήσουμε στην επερχόμενη Γενική Συνέλευση είναι το κρισιμότερο ίσως στην ιστορία του κλάδου: Θέλουμε να γίνουμε μέρος ενός προβλήματος, που δύσκολα θα ξεχάσουν οι νεότερες γενιές καθώς θα έχει υποθηκευτεί το απώτερο μέλλον τους και με τη δική μας συνδρομή; Ή θα γίνουμε μέρος της λύσης ως εγγυητές της νομιμότητας, της ομαλής λειτουργίας της αγοράς και κατά συνέπεια και της ίδια της κοινωνίας; Η ευθύνη είναι μεγάλη άλλα δεν υπάρχουν μικρές ευθύνες σε περιόδους κρίσεων και ιδιαίτερα κοινωνικών κρίσεων. Σας καλούμε λοιπόν όλους να συμμετέχετε στη νέα Γενική μας Συνέλευση την Πέμπτη 23-11-2017 και ώρα 13.00-18.00 στο Θέατρο Ακάδημος (Ιπποκράτους 17)». 

(Σημ. δικιά μας: Αναφέρετε στην συνέλευση των συμβολαιογράφων που ματαιώθηκε)
Δεν γνωρίζω κ. Ρούσκα τις σχέσεις σου με τα κυκλώματα υφαρπαγής των περιουσιών μας. Ούτε σε ποιο καντάρι βάζεις τις ζωές μας με τα ποσοστά και τις μίζες σου. Ξέρω όμως πως όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, που θα είμαι υποχρεωμένος να προστατέψω το απειλούμενο με κατάσχεση σπίτι μου, τότε θα δούμε πραγματικά ποιανού η ζωή αξίζει περισσότερο.
Εντάξει, κύριε Ρούσκα μας; Έτσι, για να εξηγούμαστε...
24 Νοεμβρίου 2017
Γιώργος Ιεροδιάκονος
_________