Απ-όψεις...
Της Φωτεινή Λαμπρίδη
Ένα μωρό που ξεψυχάει μόνο του χωρίς κανέναν εκεί, μια μητέρα που γεννάει μόνη της χωρίς κανέναν εκεί, ένας άντρας που αφήνει κάποια έγκυο και δεν είναι εκεί, ένας άλλος άντρας που έχει μια κόρη και δεν είναι εκεί 9 μήνες για να δει ότι η κόρη του εγκυμονεί και μια άλλη μητέρα που ενώ ήταν εκεί δεν ήταν εκεί. Τόσες απουσίες μαζεμένες γύρω από έναν ακάλυπτο». Silia Psychi
Το παραπάνω σχόλιο που αλίευσα από το fb, περιγράφει πολύ εύστοχα την ουσία της τραγικής ιστορίας στην οποία γίναμε μάρτυρες. Το ότι ο δημόσιος λόγος δεν περιστρέφεται γύρω από αυτήν την οδυνηρή διαπίστωση, είναι άλλο ένα σύμπτωμα της νοσηρής πλευράς της κοινωνίας μας η οποία γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο συνεχίζει να παράγει τέτοιες τραγικές καταστάσεις. Δεν περιμένει κανείς από τον καθένα να φιλοσοφήσει βαθιά την υπόθεση. Μια νηφάλια παρατήρηση γύρω από το περιβάλλον της 22άχρονης θα αρκούσε για να αποφύγουμε τη δημόσια διαπόμπευση και το διαδικτυακό λιντσάρισμα.
Γυναίκες που ζητούν την κεφαλή της επί πινάκι, άνδρες που είναι έτοιμοι να χυμήξουν στη μητροκτόνο «σύγχρονη Μήδεια» και δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το ποια ρούχα φορούσε και κατάφερε να κρύψει την εγκυμοσύνη της συνθέτουν το παζλ δίνει από μόνο του την απάντηση για την ύπαρξη τέτοιων φαινομένων. Είναι σαφές πως η κοινωνία σύσσωμη στέλνει στην πυρά μια γυναίκα που βρίσκεται στη μετ' εφηβική της ηλικία, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ορισμένοι δεν διστάζουν να πουν ότι θα μπορούσε να το αποφύγει επιλέγοντας το πρωκτικό σεξ, εξαντλώντας όλα τα χυδαία επιχειρήματα τους εναντίον της.
Η πράξη ήταν αποτρόπαια και καταδικαστέα. Γιατί βλέπουμε όμως μόνο τον έναν θύτη κλείνοντας τα μάτια στον χώρο των απουσιών γύρω από τον ακάλυπτο; Αγνοώντας τα υπόλοιπα μαχαίρια πίσω από το έγκλημα; Είναι μόνο το άγριο ένστικτο μιας κοινωνίας που ψάχνει με το δάχτυλο υψωμένο να πει «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» ή η υπόθεση αυτή τραβάει άλλη μια φορά την κουρτίνα και φανερώνει πόσο βαθιά είμαστε διαποτισμένοι από την πατριαρχία κι ας κομπάζουμε για τη γυναικεία χειραφέτηση;
Στ’ αλήθεια αδυνατώ να ταυτιστώ με μια μάνα που δεν είχε πάρει πρέφα πως το παιδί της βίωνε ένα δράμα τόσους μήνες. Αγανακτώ όμως και θλίβομαι που ζω ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους που θεωρούν πως τόσο ο πατέρας του βρέφους όσο και ο πατέρας της νεαρής μάνας είναι στο απυρόβλητο. Που θεωρούν δεδομένο πως ο κανακάρης τους μπορεί να αφήνει έγκυο ένα κορίτσι και να δραπετεύει γιατί «ήταν η κακιά στιγμή» την οποία πρέπει να φορτωθεί αποκλειστικά η γυναίκα. Που θεωρούν δεδομένο πως η πρόληψη είναι υπόθεση της γυναίκας μόνο κι όχι και των δύο. Αδυνατώ να αποδεχτώ πως η απουσία του πάτερα της νεαρής δεν απασχολεί κανέναν γιατί «εννοείται πως αυτά τα θέματα δεν αφορούν τους άνδρες» έστω κι αν η σκανδάλη είναι στον κρόταφο της κόρης τους.
Ο πατέρας του βρέφους δεν αναγκάστηκε να δώσει DNA όπως εκείνη και το δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα. Γιατί είμαστε περικυκλωμένοι από ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί ότι ζούμε σε έναν κόσμο που εξουσιάζουν οι άνδρες χωρίς να φέρουν ταυτόχρονα καμία ευθύνη για τίποτα. Γιατί αυτό είναι το προνόμιο της εξουσίας. Ο άνδρας δεν χρειάζεται να απολογηθεί γιατί τα ζητήματα του έρωτα, της ζωής και του θανάτου γιατί «έτσι είναι η φύση τους», «δεν ξέρουν απ’ αυτά», «οι γυναίκες τους τυλίγουν», «ας πρόσεχαν αυτές», «ας ήταν έξυπνη να τον κρατήσει», γιατί «αν ο άνδρας ασχοληθεί με αυτά δεν είναι και πολύ άνδρας», γιατί «τα παιδιά είναι υπόθεση της γυναίκας» κι ας επιμένουν να τους δίνουν το πατρώνυμό τους για να διαιωνιστεί το όνομα της βασιλικής οικογένειας.
Μήπως για όλα τα παραπάνω φοβήθηκε η 22άχρονη να αντιμετωπίσει την κατάσταση και γι’ αυτό έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή της φτάνοντας στο έγκλημα; Για το έγκλημά της θα πληρώσει όπως ορίζει ο νόμος, ο οποίος όμως δεν προβλέπει καμία ποινή για άλλους ηθικούς αυτουργούς. Γιατί οι νόμοι ακόμα είναι εναρμονισμένοι εν μέρει με το εθιμικό δίκαιο. Γιατί ο νόμος που δικαιώνει την κουλτούρα μας είναι αυτός που δεν θα καθίσει στο σκαμνί κανέναν από τους απόντες της ζωής της νεαρής γυναίκας. Δεν θα καθίσει στο σκαμνί όσους τη μεγάλωσαν με την πεποίθηση πως αν της συμβεί κάτι τέτοιο εκείνη θα είναι η λερωμένη, η βρόμικη η ντροπιασμένη, το απόβλητο της κοινωνίας άρα πρέπει να πετάξει στον ακάλυπτο την «αμαρτία» της χάνοντας κάθε επαφή με το ανθρώπινο και το ίδιο το θαύμα της ζωής.
Η 22άχρονη θα πληρώσει για το έγκλημα. Κι εμείς θα συνεχίζουμε να εγκληματούμε καθημερινά κρύβοντας κάτω από το σεντόνι μας τα καθημερινά μας εγκλήματα που ευτυχώς δεν είχαν τόσο ακραία κατάληξη. Ενθαρρύνοντας τη διαιώνιση της σκιώδους πλευράς της ζωής μας. Αλλά δε βαριέσαι! Ποιος έχει ανάγκη να ξεκουνήσει τα μπετά του πατρικού του σπιτιού για να διασώσει κάτι για το μέλλον; Αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε. Εξάλλου είναι τόσο επώδυνη η αμφισβήτηση των θεμελίων και τόσο γλυκιά η δυσοσμία της συνήθειας που συγκρατεί με πάθος το ατομικό και συλλογικό μας «εγώ» μη γκρεμιστεί κι αφανιστούμε! Και ποιος θα ψάξει τις απουσίες γύρω από έναν ακάλυπτο; Ίσως μόνο ένας ευαίσθητος ποιητής. Και στο μακρινό μας παρελθόν ένας Όμηρος κατάφερε να πει μέσω του Τηλεμάχου «Προτιμώ έναν πατέρα που πέθανε στη μάχη από έναν απόντα πατέρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου