Η Ληστεία του Αιώνα και η αρπαγή της ΔΕΗ. - Δόξης εγκώμιον [στις 4 Ιουλίου 2014] του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα: «αποτελεί έγκλημα οικονομικό και εθνικό η εκποίηση και τελικώς η διάλυση της ΔΕΗ»

 Γιώργος Φραντζής. 

Δόξης εγκώμιον στον Μεγιστότατο πρωθυπουργό των αγορών Αλέξη Τσίπρα, καθώς σε συνέντευξή του στις 4 Ιουλίου 2014 στην ιστοσελίδα ΤVXS διλόνη: «αποτελεί έγκλημα οικονομικό και εθνικό η εκποίηση και τελικώς η διάλυση της ΔΕΗ. […] Γιατί θέλουν να πάρουν έτοιμα τα εργοστάσια παραγωγής και δωρεάν τον ορυκτό πλούτο. Πρόκειται για αετονύχηδες και αεριτζήδες, παρά για επενδυτές».

Του Κώστα  Λουλουδάκη*

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, στη χώρα, από το 2008 έως το β’ εξάμηνο του 2016, η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος αυξήθηκε κατά 65%, ενώ το πρώτο εξάμηνο του 2017, τα νοικοκυριά πλήρωσαν την κιλοβατώρα ακριβότερα κατά 12,8% σε σχέση με το αντίστοιχο εξάμηνο του 2016! Η κιλοβατώρα στην Ελλάδα, της μαζικής ανεργίας, της φτώχειας και της ανέχειας, κοστίζει όσο στη Σουηδία, όπου όχι μόνο το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 2,5 φορές υψηλότερο αλλά και οι κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν είναι τελείως διαφορετικές! Ταυτόχρονα, όμως, σύμφωνα με την Eurostat, το κόστος του δικτύου της ηλεκτρικής ενέργειας εκτιμάται ως ένα από τα χαμηλότερα στην ΕΕ!

Υπενθυμίζεται ότι η ηλεκτρική ενέργεια είναι ένα δημόσιο αγαθό (όπως η ύδρευση, η παιδεία, η περίθαλψη), που προϋποθέτει υποδομές που να εξυπηρετούν το κοινωνικό συμφέρον. Όμως, η ΔΕΗ θα πρέπει μέχρι το 2020 να έχει μειώσει τα νοικοκυριά που τροφοδοτεί κάτω του 50%, και σύμφωνα με το μνημόνιο που υπέγραψε η Πινοσετική, ως προς την οικονομική πολιτική, κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, να πουλάει ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος σε τιμές κάτω του κόστους στους ιδιώτες προμηθευτές, τους λεγόμενους παρόχους. Δηλαδή, αυτοί οι πάροχοι δεν διαθέτουν και δεν επενδύουν σε εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, αλλά εκμεταλλεύονται τις δημόσιες υποδομές, τα δημόσια εργοστάσια και χρησιμοποιούν το δημόσιο δίκτυο για να το διανείμουν, που όπως ήδη αναφέραμε είναι από φτηνότερα δίκτυα διανομής της ΕΕ.

Άλλωστε, η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία και ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός προτάσσει την υποταγή όλων των πτυχών των δημόσιων αγαθών, σε χρησιμοθηρικές σταθμίσεις και χρηματιστηριακούς υπολογισμούς. Η ΔΕΗ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Φιλελεύθερη και επικερδής ιστορία, γιατί 4-5 ευπρεπείς μαφιόζικες πολυεθνικές με άλλους τόσους Έλληνες θυρωρούς τους, όπως ο Δημήτρης Καπελούζος ή ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, οι οποίοι, έχοντας αλληλοεξαρτώμενα συμφέροντα, έθεσαν τον δημόσιο πλούτο στην υπηρεσία του προσωπικού τους οφέλους και παράλληλα χαίρουν άκρας προστασίας από την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την κομισιόν, τις αγορές. Πιστεύουν κιόλας ότι δικαιωματικά κλέβουν το δημόσιο πλούτο και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, επειδή κανείς ως τώρα δεν κατάφερε να τους τσακίσει την αλαζονεία…

Δόξης εγκώμιον πρέπει να απευθύνω στον Μεγιστότατο πρωθυπουργό των αγορών Αλέξη Τσίπρα, καθώς σε συνέντευξή του στις 4 Ιουλίου 2014 στην ιστοσελίδα ΤVXS με επιβεβαιώνει:«αποτελεί έγκλημα οικονομικό και εθνικό η εκποίηση και τελικώς η διάλυση της ΔΕΗ. […] Γιατί θέλουν να πάρουν έτοιμα τα εργοστάσια παραγωγής και δωρεάν τον ορυκτό πλούτο. Πρόκειται για αετονύχηδες και αεριτζήδες, παρά για επενδυτές».

Ωστόσο, ο Τσίπρας, ο Σταθάκης και η ευτελισμένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσαν το νομοσχέδιο για την διεξαγωγή του διαγωνισμού για την πώληση των δημόσιων λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ. Στην νεοφιλελεύθερη γλώσσα τους ονομάζουν το ξεπούλημα «αποεπένδυση» στον λιγνίτη.

Ας γνωρίζουμε όμως τι πάνε να πουλήσουν. Σύμφωνα με την ΔΕΗ: Η χώρα κατέχει τη δεύτερη θέση σε παραγωγή λιγνίτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την έκτη θέση παγκοσμίως. Οι υπάρχουσες ποσότητες λιγνίτη επαρκούν για τα επόμενα 45 χρόνια και τα εκμεταλλεύσιμα αποθέματα ανέρχονται σε 3,1 δισ. τόνους και ισοδυναμούν με 450 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου. Τα κοιτάσματα λιγνίτη βρίσκονται στις περιοχές Αλιβέρι, Δράμα, Ελασσόνα, Μεγαλόπολη, Πτολεμαΐδα, Φλώρινα. Tα αποθέματα είναι στρατηγικής σημασίας για τη χώρα, εκτός του ότι έχουν χαμηλό κόστος εξόρυξης, σταθερή και άμεσα ελέγξιμη τιμή και παρέχουν σταθερότητα και ασφάλεια στον ανεφοδιασμό καυσίμου παράγοντας το 56% περίπου της ηλεκτρικής ενέργειας της ΔΕΗ.

Ταυτόχρονα ο λιγνίτης εξοικονομεί συνάλλαγμα 1 δισ. δολαρίων ετησίως και κύρια η τιμή του δεν εξαρτάται από τις διακυμάνσεις του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Εκτός από λιγνίτη η χώρα διαθέτει και ένα μεγάλο κοίτασμα Τύρφης στην περιοχή των Φιλίππων στην Μακεδονία. Τα αποθέματα Τύρφης εκτιμώνται σε 4 δις κυβικά μέτρα και ισοδυναμούν περίπου με 125 εκατ. τόνους πετρελαίου.

Για να δικαιολογήσει το ξεπούλημα, ο υπουργός Γιώργος Σταθάκης μας λέει πως η ΔΕΗ έχει «ένα μέλλον που θα στηρίζεται στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας» και όχι στον ρυπογόνο λιγνίτη. Σωστά είναι ρυπογόνος όπως άλλωστε είναι και το πετρέλαιο, όμως τα πρόστιμα από την ΕΕ που έχουν επιβληθεί στην χώρα, οι αποφάσεις της ΚΟΜΙΣΙΟΝ και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δεν αφορούν στη ρύπανση αλλά στον δημόσιο χαρακτήρα της αγοράς λιγνίτη που δεν «επέτρεπε τον ανταγωνισμό» !

Παρακαλώ τώρα την προσοχή σας: Ο διαγωνισμός για την πώληση των μονάδων θα διεξαχθεί με δαπάνη του ελληνικού δημοσίου! Την εποπτεία του διαγωνισμού θα έχει ανεξάρτητη διεθνής εταιρεία συμβούλων, που θα έχει εγκριθεί από τους «θεσμούς» και θα ενεργεί ως «εντολοδόχος παρακολούθησης (monitoring Trustee) εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής», αλλά θα πληρώνεται από το ελληνικό δημόσιο! Τέλος, το νομοσχέδιο δεν προστατεύει από την ανεργία τους εργαζομένους των μονάδων που θα ξεπουληθούν, ενώ σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις όσων μείνουν, αναφέρει ότι θα διέπονται «από την εργατική νομοθεσία και τον κανονισμό εργασίας που θα καταρτιστεί σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις».

Δηλαδή, ιδιωτικός συμβουλευτικός όμιλος που θα είναι κάτω από την εποπτεία των «θεσμών», θα υπαγορεύσει τους όρους ιδιωτικοποίησης βιομηχανικών φιλέτων του δημόσιου τομέα με δαπάνη του ελληνικού δημοσίου, θα ορίσει τον μελλοντικό ιδιοκτήτη και, επιπροσθέτως, θα πληρωθεί για αυτήν την υπηρεσία από πού αλλού; Μα από το ελληνικό δημόσιο!

Σύμφωνα τώρα με την Καθημερινή τα έσοδα από την πώληση, με τη συνδρομή της Rothschild, θα κατευθυνθούν στις τράπεζες ώστε αυτές «να είναι κατοχυρωμένες προκειμένου να προχωρήσουν στην αναχρηματοδότηση του κοινοπρακτικού δανείου» της ΔΕΗ! Με πρόσθετη προϋπόθεση, όμως, την «μείωση των λειτουργικών δαπανών και η ενίσχυση των εσόδων της». Έτσι η ΔΕΗ για να «εξορθολογήσει» τα έσοδα και τα έξοδα της προσέλαβε την εταιρεία McKinsey.

Θαυματουργική λοβιτούρα: όλοι τρώνε από το δημόσιο ταμείο! Αλλά αυτό είναι το δόγμα του φιλελευθερισμού: Η ιδιωτικοποίηση σε τιμή ευκαιρίας όλων των δημόσιων αγαθών από μια εγκληματική και μαφιόζικη «ελίτ-αρίστων» και η κοινωνικοποίηση των ζημιών.

Εν κατακλείδι δεν υπάρχει καμία διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτής της επενδυτικής Καμόρα, της αστικής κοινοβουλευτικής εξουσίας και μερικών δημοσιογραφικών αποφύσεων. Ίσως έφτασε ο καιρός να σκεφτούν τα θύματα ετούτου του συστήματος τη δυνατότητα που έχουν να στείλουν τον καπιταλισμό και τους μαφιόζους εκφραστές του στον αγύριστο…

_____

Από την εφημερίδα Πριν.
Μέσο : http://www.nostimonimar.gr/

https://tsipidos.blogspot.gr/2018/04/blog-post_28.html?spref=fb

Οι απουσίες γύρω από τον ακάλυπτο της 22άχρονης

Απ-όψεις...

  Της Φωτεινή Λαμπρίδη     

Ένα μωρό που ξεψυχάει μόνο του χωρίς κανέναν εκεί, μια μητέρα που γεννάει μόνη της χωρίς κανέναν εκεί, ένας άντρας που αφήνει κάποια έγκυο και δεν είναι εκεί, ένας άλλος άντρας που έχει μια κόρη και δεν είναι εκεί 9 μήνες για να δει ότι η κόρη του εγκυμονεί και μια άλλη μητέρα που ενώ ήταν εκεί δεν ήταν εκεί. Τόσες απουσίες μαζεμένες γύρω από έναν ακάλυπτο». Silia Psychi

Το παραπάνω σχόλιο που αλίευσα από το fb, περιγράφει πολύ εύστοχα την ουσία της τραγικής ιστορίας στην οποία γίναμε μάρτυρες.  Το ότι ο δημόσιος λόγος δεν περιστρέφεται γύρω από αυτήν την οδυνηρή διαπίστωση, είναι άλλο ένα σύμπτωμα της νοσηρής πλευράς της κοινωνίας μας η οποία γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο συνεχίζει να παράγει τέτοιες τραγικές καταστάσεις. Δεν περιμένει κανείς από τον καθένα να φιλοσοφήσει βαθιά την υπόθεση. Μια νηφάλια παρατήρηση γύρω από το περιβάλλον της 22άχρονης θα αρκούσε για να αποφύγουμε τη δημόσια διαπόμπευση και το διαδικτυακό λιντσάρισμα.

Γυναίκες που ζητούν την κεφαλή της επί πινάκι, άνδρες που είναι έτοιμοι να χυμήξουν στη μητροκτόνο «σύγχρονη Μήδεια» και δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το ποια ρούχα φορούσε και κατάφερε να κρύψει την εγκυμοσύνη της συνθέτουν το παζλ δίνει από μόνο του την απάντηση για την ύπαρξη τέτοιων φαινομένων. Είναι σαφές πως η κοινωνία σύσσωμη στέλνει στην πυρά μια γυναίκα που βρίσκεται στη μετ' εφηβική της ηλικία, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ορισμένοι δεν διστάζουν να πουν ότι θα μπορούσε να το αποφύγει επιλέγοντας το πρωκτικό σεξ, εξαντλώντας όλα τα χυδαία επιχειρήματα τους εναντίον της.

Η πράξη ήταν αποτρόπαια και καταδικαστέα. Γιατί βλέπουμε όμως μόνο τον έναν θύτη κλείνοντας τα μάτια στον χώρο των απουσιών γύρω από τον ακάλυπτο; Αγνοώντας τα υπόλοιπα μαχαίρια πίσω από το έγκλημα; Είναι μόνο το άγριο ένστικτο μιας κοινωνίας που ψάχνει με το δάχτυλο υψωμένο να πει «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» ή η υπόθεση αυτή τραβάει άλλη μια φορά την κουρτίνα και φανερώνει πόσο βαθιά είμαστε διαποτισμένοι από την πατριαρχία κι ας κομπάζουμε για τη γυναικεία χειραφέτηση;

Στ’ αλήθεια αδυνατώ να ταυτιστώ με μια μάνα που δεν είχε πάρει πρέφα πως το παιδί της βίωνε ένα δράμα τόσους μήνες. Αγανακτώ όμως και θλίβομαι που ζω ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους που θεωρούν πως τόσο ο πατέρας του βρέφους όσο και ο πατέρας της νεαρής μάνας είναι στο απυρόβλητο. Που θεωρούν δεδομένο πως ο κανακάρης τους μπορεί να αφήνει έγκυο ένα κορίτσι και να δραπετεύει γιατί «ήταν η κακιά στιγμή» την οποία πρέπει να φορτωθεί αποκλειστικά η γυναίκα. Που θεωρούν δεδομένο πως η πρόληψη είναι υπόθεση της γυναίκας μόνο κι όχι και των δύο. Αδυνατώ να αποδεχτώ πως η απουσία του πάτερα της νεαρής δεν απασχολεί κανέναν γιατί «εννοείται πως αυτά τα θέματα δεν αφορούν τους άνδρες» έστω κι αν η σκανδάλη είναι στον κρόταφο της κόρης τους.

Ο πατέρας του βρέφους δεν αναγκάστηκε να δώσει DNA όπως εκείνη και το δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα. Γιατί είμαστε περικυκλωμένοι από ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί ότι ζούμε σε έναν κόσμο που εξουσιάζουν οι άνδρες χωρίς να φέρουν ταυτόχρονα καμία ευθύνη για τίποτα. Γιατί αυτό είναι το προνόμιο της εξουσίας. Ο άνδρας δεν χρειάζεται να απολογηθεί γιατί τα ζητήματα του έρωτα, της ζωής και του θανάτου γιατί «έτσι είναι η φύση τους», «δεν ξέρουν απ’ αυτά», «οι γυναίκες τους τυλίγουν», «ας πρόσεχαν αυτές», «ας ήταν έξυπνη να τον κρατήσει», γιατί «αν ο άνδρας ασχοληθεί με αυτά δεν είναι και πολύ άνδρας», γιατί «τα παιδιά είναι υπόθεση της γυναίκας» κι ας επιμένουν να τους δίνουν το πατρώνυμό τους για να διαιωνιστεί το όνομα της βασιλικής οικογένειας.

Μήπως για όλα τα παραπάνω φοβήθηκε η 22άχρονη να αντιμετωπίσει την κατάσταση και γι’ αυτό έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή της φτάνοντας στο έγκλημα; Για το έγκλημά της θα πληρώσει όπως ορίζει ο νόμος, ο οποίος όμως δεν προβλέπει καμία ποινή για άλλους ηθικούς αυτουργούς. Γιατί οι νόμοι ακόμα είναι εναρμονισμένοι εν μέρει με το εθιμικό δίκαιο. Γιατί ο νόμος που δικαιώνει την κουλτούρα μας είναι αυτός που δεν θα καθίσει στο σκαμνί κανέναν από τους απόντες της ζωής της νεαρής γυναίκας. Δεν θα καθίσει στο σκαμνί  όσους τη μεγάλωσαν με την πεποίθηση πως αν της συμβεί κάτι τέτοιο εκείνη θα είναι η λερωμένη, η βρόμικη η ντροπιασμένη, το απόβλητο της κοινωνίας άρα πρέπει να πετάξει στον ακάλυπτο την «αμαρτία» της χάνοντας κάθε επαφή με το ανθρώπινο και το ίδιο το θαύμα της ζωής.

Η 22άχρονη θα πληρώσει για το έγκλημα. Κι εμείς θα συνεχίζουμε να εγκληματούμε καθημερινά κρύβοντας κάτω από το σεντόνι μας τα καθημερινά μας εγκλήματα που ευτυχώς δεν είχαν τόσο ακραία κατάληξη. Ενθαρρύνοντας τη διαιώνιση της σκιώδους πλευράς της ζωής μας. Αλλά δε βαριέσαι! Ποιος έχει ανάγκη να ξεκουνήσει τα μπετά του πατρικού του σπιτιού για να διασώσει κάτι για το μέλλον; Αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε. Εξάλλου είναι τόσο επώδυνη η αμφισβήτηση των θεμελίων και τόσο γλυκιά η δυσοσμία της συνήθειας που συγκρατεί με πάθος το ατομικό και συλλογικό μας «εγώ» μη γκρεμιστεί κι αφανιστούμε! Και ποιος θα ψάξει τις απουσίες γύρω από έναν ακάλυπτο; Ίσως μόνο ένας ευαίσθητος ποιητής. Και στο μακρινό μας παρελθόν ένας Όμηρος κατάφερε να πει μέσω του Τηλεμάχου «Προτιμώ έναν πατέρα που πέθανε στη μάχη από έναν απόντα πατέρα». 

tvxs.gr

http://anemosanatropis.blogspot.gr/2018/04/22_29.html?m=1

Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση έχει ευθύνες συνενοχής σκεπάζει τούς ληστές των ταμείων ασφάλισης

Babis Karagiannopoulos

Mιά εύλογη ερώτηση είναι γιατί στην Κύπρο, παρά τα μνημόνια και τα οικονομικά μέτρα, οι συντάξεις δεν μειώθηκαν... Στην Κύπρο λοιπόν τα αποθεματικά των ταμείων ασφάλισης είναι ακέραια, και από την έντοκη απόδοση τους στηρίζονται οι συντάξεις. 

Εδώ αγαπητοί, οι ληστές, πολιτικοί τραπεζίτες κτλ τα έχουν ληστέψει προ πολλού, και βέβαια για να μην υπάρξουν διώξεις πολιτικών υπευθύνων καθιέρωσαν την κρατική συμμετοχή, και συνέχισαν να τα ληστεύουν...

Τώρα που χρεοκοπήσαμε η επιτήρηση πιέζει να μειωθεί η κρατική συμμετοχή στο ελάχιστο Έτσι και οι συντάξεις θα μειωθούν μέχρι εξαφάνισης... 

Τώρα, πόσα ήταν.. ακόμη πόσο ήταν η έντοκη απόδοση τους για 50 χρόνια που τα ληστεύουν, ποιοι τα λήστεψαν κτλ, είναι σκοτεινή κατάσταση.. Υπολογίζεται χονδρικά ότι έπρεπε να ξεπερνούν τα 200 δις και βέβαια τεράστιες ευθύνες έχουν κυρίως τα δυο μεγάλα κόμματά που διαδέχονταν την εξουσία για 50 χρόνια, και έτσι δρομολόγησαν την ληστεία αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση έχει ευθύνες συνενοχής .. όπου ενώ κόβει συντάξεις και συνειδητά υποσκάπτει και καταστρέφει την οικονομία και την κοινωνία ....εκ παραλλήλου σκεπάζει τούς ληστές....

Περικλής Κοροβέσης: Τα βασανιστήρια της Χούντας τα κουβαλάς κάθε μέρα πάνω σου

    ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ   

   με αφορμή τη συμπλήρωση 51 χρόνων από τη νύχτα του πραξικοπήματος   

"Βιώματα όπως η φυλακή και τα βασανιστήρια, τα κουβαλάς κάθε μέρα πάνω σου. Θυμάμαι την πρώτη μέρα στην ασφάλεια με μεγάλη διαύγεια. Μας "υποδέχτηκαν" με σφαλιάρες και στη συνέχεια ακολούθησε φάλαγγα. Ένα μελετημένο και αρχαίο βασανιστήριο. Στην αρχή χτυπήματα αργά και μετά πιο γρήγορα, να μην προλαβαίνει ο οργανισμός να συνηθίζει και να φτιάχνει τη φυσική άμυνα απέναντι στον πόνο. Δεν χτυπάει μόνο στα πέλματα ο πόνος αλλά σε όλο το σώμα. Σαν να σε χτυπάει ηλεκτρική ενέργεια μέχρι και στις τρίχες του κεφαλιού σου".

Ο Περικλής Κοροβέσης μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του αντιστασιακού αγώνα ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών, θυμήθηκε όσα φρικτά έζησε την περίοδο της μαύρης επταετίας, μιλώντας στο Ραδιόφωνο 24/7 στους 88,6 , με αφορμή τη συμπλήρωση 51 χρόνων από τη νύχτα του πραξικοπήματος. 

"Εμείς είμαστε νέοι ηθοποιοί και ξεκινήσαμε να κάνουμε θέατρο για τη γειτονιά όχι για το κέντρο. Όλα τα παιδιά ήταν αριστερά. Τη μέρα του πραξικοπήματος είχαμε πρόβα. Μόλις το μάθαμε από θεατρική ομάδα, γίναμε αντισταστιακή ομάδα και κατεβήκαμε στο κέντρο της Αθήνας. Φανταζόμασταν ότι θα κατέβουν μαζί μας 100.000 στους δρόμους και να γίνει συλλαλητήριο αλλά δεν υπήρχε ψυχή. Αν έβγαινε ο κόσμος η Χούντα θα έπεφτε. Βέβαια, τότε όλες οι πολιτικές δυνάμεις φλέρταραν με ένα πραξικόπημα. Από τη μία ο υποτιθέμενος φόβος του κομμουνισμού και από την άλλη ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ήταν ο "δράκος". Οι ιδέες που έφερνε ήταν από την Αμερική ήταν "αναρχικές" για το ελληνικό κατεστημένο. Στην πραγματικότητα ήταν όμως απλές ιδέες ενός μετριοπαθή σοσιαλιστή", σχολιάζει, και θυμάται πως για να φυλακιστεί κάποιος εκείνη την περίοδο δεν ήταν απαραίτητο να είχε κάνει κάτι, αρκούσε να έχει διαφορετική άποψη.

"Η χούντα έπεσε από την παγκόσμια συμπαράσταση που είχε. Δεν υπήρχε χώρα που να μην κάνει εκδήλωση για την Ελλάδα. Υπήρχε τεράστια πίεση, ειδικά το ελληνοαμερικάνικο λόμπι. Η Αμερικάνικη πολιτική βολεύτηκε με τους συνταγματάρχες. Το δεχτήκατε σαν δώρο, άσχετα αν το επιδίωξαν ή όχι" διηγείται.

Η επιλογή του Καραμανλή

"Ο Καραμανλής επελέγη γιατί ήταν ο μόνος που μπορούσε να κρατήσει τους καραβανάδες στους στρατώνες. Δηλαδή ότι θα τους προσγείωνε πολύ ομαλά και δεν θα είχανε τιμωρία. Αυτός πιστεύω ότι ήταν ο όρος που του θέσανε χωρίς όμως να έχω τα πειστήρια. Βέβαια ο Καραμανλής, τιμώρησε τους πρωτεργάτες. Ο Καραμανλής ήθελε μια δημοκρατία τύπου Ντεγκόλ. Είχε στο μυαλό του μια Ευρώπη, δεν ήθελε ένα καθεστώς εμφυλίου." λέει.

___________

http://www.topontiki.gr/article/269560/periklis-korovesis-ta-vasanistiria-tis-hoyntas-ta-koyvalas-kathe-mera-pano-soy

Στρατιωτική επιχείρηση ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας σε εξέλιξη στη Συρία

  ΚΟΣΜΟΣ   

Σάββατο 14 Απριλίου 2018,

Ενημέρωση: 05:10 / Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο Aμερικανός προεδρος Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε στις 04.00 (ώρα Ελλάδας) σε ομιλία του προς το έθνος, ότι οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία ξεκίνησαν στρατιωτικές επιθέσεις κατά της Συρίας.

Οι επιθέσεις αποτελούν αντίποινα για τη χρήση χημικών όπλων από τη συριακή κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ Άσαντ κατά του δικού του λαού. "Αυτές δεν είναι οι πράξεις ενός ανθρώπου", δήλωσε ο Tραμπ. "Είναι το έγκλημα ενός τέρατος."

Στη Δαμασκό, αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι ακούγονται αρκετές ισχυρές εκρήξεις. Καπνοί αναδύονται στην ανατολική πλευρά της πρωτεύουσας της Συρίας. Σύμφωνα με τη συριακή κρατική τηλεόραση ενεργοποιήθηκε η αεράμυνα για την αντιμετώπιση της επίθεσης. Στην επιχείρηση πολεμικά σκάφη και αεροσκάφη των τριών πλοίων χωρών Ο Τράμπα Είπε στην ομιλία του στον Λευκό Οίκο ότι πρόκειται για πλήγματα ακρίβειας. "Είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε αυτή την απάντηση μέχρι να σταματήσει η κυβέρνηση της Συρίας τη χρήση απαγορευμένων χημικών όπλων".

Απευθυνόμενος στη Ρωσία και το Ιράν, ο Τραμπ ρώτησε: "Τι είδους έθνος θα ήθελε να συνδεθεί με τη μαζική δολοφονία αθώων ανδρών, γυναικών και παιδιών;"

Ο Συριακός στρατός βρίσκεται σε πλήρη συναγερμό και από την περασμένη Τρίτη εγκατέλειψε στρατιωτικές βάσεις για να μειώσει τις δυνατότητες ενδεχόμενης επίθεσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους του στη Γαλλία και τη Βρετανία.

* από το : ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://www.amna.gr/home/article/247810/Stratiotiki-epicheirisi-IPA-Gallias--Bretanias-se-exelixi-sti-Suria

Μια μέρα στη φυλακή, με τον Αντώνη Αραβαντινό

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Κείμενο: Ηλίας Αναστασιάδης, Φωτογραφίες: Μενέλαος Μυρίλλας/SOOC.photos [*]

Published in Onemangr

Η κεντρική πύλη του Ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού

Η φυλακή που ήταν πάντα εκεί γι' αυτόν

“Το ‘83 είχαμε γκαζάκια στη φυλακή για όποιον ήθελε να μαγειρεύει. Είχαν πεθάνει πολλοί κρατούμενοι από την εισπνοή υγραερίου. Έβαζαν το γκαζάκι σε μια σακούλα, το άνοιγαν, έχωναν το κεφάλι και εισέπνεαν. Το υγραέριο έχει μόλυβδο, ο μόλυβδος διογκώνει τη θερμοκρασία του σώματος κι έτσι επιβραδύνεται η ροή οξυγόνου στον εγκέφαλο. Αυτό δημιουργούσε παραισθήσεις και θεωρούνταν οιονεί μαστούρωμα. Αν έπαιρνες πολύ, πάθαινες κάτι σαν τη νόσο των δυτών, κι έπρεπε να βγάλεις έγκαιρα το κεφάλι, αλλιώς μεθούσες, έμενες εκεί και έσκαγες. Δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτά. Ημέρα Τετάρτη, η φυλακή ήταν ανοιχτή και θα ξανάκλεινε για μεσημέρι. Είχα υπηρεσία στο Δ110. Ήμουν μόνο 20 μέρες στη δουλειά αλλά είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι, έκλεινα πιο γρήγορα τα κελιά. Καθώς κλείνω ένα, μυρίζω υγραέριο και βλέπω έναν κάτω με το κεφάλι στη σακούλα. Λέω εντάξει, τη δουλειά του κάνει, τον κλειδώνω και πάω να δώσω αναφορά. Ξαναγυρίζω μετά το μεσημέρι για να ανοίξω, πάλι κάτω αυτός. Πάω, τον σκουντάω, του λέω επ, τι γίνεται, δεν αντιδρούσε. Τον σκουντάω λίγο παραπάνω και σηκώνεται ένα πράγμα σαν τα ζόμπι που βλέπεις στις ταινίες. Όπου είχε τρύπα, έβγαζε αίμα. Μάτια, μύτη, στόμα, αυτιά. Παραπατάει, πάει να πέσει, πέφτει πάνω μου. Με γεμίζει στα αίματα, χέστηκα, παιδί ήμουν, 23 χρονών, πετάω τα κλειδιά -ευτυχώς τα βρήκε μετά ένας παλιός χασικλής κρατούμενος, ο Τζόνι- και το βάζω στα πόδια. Βγαίνω στον κήπο που είναι οι αρχιφύλακες, φωνάζω ‘Πέθανε, πέθανε! Άντε γαμηθείτε κι εσείς και η κωλοδουλειά σας, φεύγω!”.

~~~

Το πόσα γεγονότα χωράνε μέσα σε μια δεσμίδα χρόνου ήταν ανέκαθεν ένα ζήτημα που μου ‘κοβε την ανάσα. Στην κάτω γωνία της Σολωμού, του στενού που στέκει σαν να μην τρέχει τίποτα ανάμεσα στο συγκρότημα με τις γυναικείες και στο συγκρότημα με τις αντρικές φυλακές στον Κορυδαλλό, υπάρχει ένα καφέ με ξύλινη επένδυση. Τίποτα μες στο καφέ, ούτε οι άνθρωποι ούτε οι καρέκλες, δεν προδίδουν ότι είσαι δίπλα στις πιο ξακουστές φυλακές της χώρας. Το ρολόι στην οθόνη του κινητού μου λέει 11.28, ο Αντώνης Αραβαντινός έχει αργήσει 28 λεπτά και το χειρότερο είναι ότι δεν σηκώνει το τηλέφωνο. Καθόλου καλό σημάδι. Ποτέ η καθυστέρηση σε ένα ραντεβού με κάποιον που δεν είναι φίλος σου δεν είναι καλό σημάδι. Ψύχραιμος ο Μενέλαος -ίσως ο πιο κατάλληλος φωτογράφος για την περίσταση- ψύχραιμος (απέξω μου) κι εγώ, συνεχίζουμε να πίνουμε το αναψυκτικό μας, χωρίς πάγο αυτός, με πάγο εγώ, σαν ντετέκτιβ κρυμμένοι πίσω από ένα παρμπρίζ ενώ παραμονεύουν για κάτι καταβροχθίζοντας ντόνατς. Αυτό, χωρίς τα ντόντας και το παρμπρίζ. Και τους ντετέκτιβ. Κάθε φορά που πιάνει το κινητό του για να τσεκάρει μια ειδοποίηση, πειράζω το δικό μου για να δω την ώρα. 11.36. Ξαναπαίρνω τον Αντώνη. Χτυπάει μία, χτυπάει δύο, χτυπάει τρεις. Τίποτα. Αφήνω οκτώ λεπτά να περάσουν. Ξαναπαίρνω. Χτυπάει μία, χτυπάει δύο, χτυπάει τρεις. Τίποτα. Ο Μενέλαος μού δείχνει ένα ντανταϊστικό καρέ της Σοφίας Σακοράφα που τράβηξε τις προάλλες στη Βουλή. Μου αρέσει που δεν πιέζει, που δεν ρωτάει ‘μα καλά πού είναι αυτός, τσάμπα με κουβάλησες μέχρι εδώ;’, αλλά είναι τόσο ζεν που αρχίζω να αμφιβάλλω αν έχει καταλάβει ότι ο άνθρωπος που περιμένουμε μπορεί να μην έρθει ποτέ. Ξαναπαίρνω. Χτυπάει μία, χτυπάει δύο. Το σηκώνει.

Fast forward: Τη στιγμή που μιλούσε για το ζόμπι που έσβησε πάνω του, πείραξα ασυναίσθητα το κινητό και το ρολόι έλεγε 12.56. Πριν μια ώρα, δεν είχα ιδέα αν θα εμφανιστεί για τη συνέντευξη. Και τώρα λέμε για αληθινά ζόμπι.

Πέρασα δώδεκα ώρες με τον Αντώνη Αραβαντινό σε διαφορετικά σημεία των φυλακών Κορυδαλλού και μία ώρα στο Ψυχιατρείο χωρίς αυτόν. Μιλήσαμε για άσημους και διάσημους κρατούμενους, για το Κολαστήριο και το Ψυχιατρείο, για εξοντωτικές ποινές και αληθινές αποδράσεις, για ναρκωτικά και αυτοκτονίες, για τον Αραβαντινό που νόμιζα ότι ξέρω και για τον Αντώνη του ‘δεν τα παίρνω μπάσταρδοι’. Μιλήσαμε γι’ αυτά και για πολλά άλλα. Είναι όλα σε αυτό το κείμενο. Το πόσα γεγονότα χωράνε σε μια δεσμίδα χρόνου ήταν ανέκαθεν ένα ζήτημα που μου ‘κοβε την ανάσα.

Κολόνια. Καλή αντρική κολόνια, περιποιημένο μούσι, άσπρο κατά κύριο λόγο, καθαρά ρούχα, σιδερωμένα, πορτοκαλί πόλο μπλουζάκι, καλό αυτοκίνητο, λίγα -όχι πολλά- παραπανίσια κιλά. Από τις πρώτες καλημέρες, ο Αντώνης δεν είναι ακριβώς αυτός με τα πέτσινα μπουφάν που μαυρίσαμε να βλέπουμε σε Τράγκες και Χαρδαβέλλες. Αυτό που αμέσως καταλαβαίνεις ότι έχει μείνει απαράλλαχτο είναι το παρασκήνιο μιας ολόκληρης και σκληρής ζωής στις φυλακές, που αποτυπώνεται στο βλέμμα του. Πίσω από το γραφείο του στην Ομοσπονδία Σωφρονιστικών Υπαλλήλων Ελλάδας κρέμεται καδραρισμένο ένα καρέ από ταινία του Μπερτολούτσι. Είναι πολύ περήφανος γι’ αυτό το κάδρο. Ανάμεσά μας, υπάρχει ένα γραφείο, το γραφείο του, και πάνω στο γραφείο, τρία-τέσσερα σκόρπια τεύχη της εφημερίδας του Συλλόγου Υπαλλήλων Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα και του αντίστοιχου του Κορυδαλλού, ονόματι ‘Οιονεί Κρατούμενος’. “Γιατί έτσι;”, ρωτάω για τον τίτλο. “Εμ, περνώντας μια ζωή στη φυλακή, δεν γίναμε κι εμείς κρατούμενοι με έναν τρόπο”; Στο εξώφυλλο ενός τεύχους, ο Αντώνης αποχαιρετά, με μια επιστολή γεμάτη πόνο και κραυγές, τον κουμπάρο του και αρχιφύλακα των φυλακών Δομοκού, Μάκη Γκαλιμάνη, που δολοφονήθηκε με καλάσνικοφ τον περασμένο Φεβρουάριο έξω από το σπίτι του, κοντά στη Στυλίδα. Για πολλή ώρα, θα έκανα ότι δεν έχω δει την επιστολή. Όταν θα την έφερνα στην κουβέντα, θα έλεγε βουρκωμένος και με χαμηλή φωνή ότι “αυτή η δολοφονία ενδέχεται να ήταν ένα μήνυμα για μένα”. 

Μέχρι τότε, στωικός με τη μοίρα του και με επαναλαμβανόμενο μοτίβο έναν περίεργο ήχο που έκανε εφάπτοντας και απομακρύνοντας τα δόντια από τα χείλη σε εκατοστά τους δευτερολέπτου, θα έλεγε:

“Κατά έναν παράξενο τρόπο, η φυλακή ήταν παρούσα σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Ήμουν ένα παιδί με οικογενειακό περιβάλλον αριστερό. Ο πατέρας μου, ο πήχης της ζωής μου, ήταν εργολάβος στα δημόσια έργα, αλλά ως αριστερός δεν ήταν και τόσο εύκολο να επιβιώσει. Είχε εισαγάγει τα πριμ, όχι σαν προσπάθεια να εκμεταλλευτεί τους εργαζομένους, αλλά σαν μια δίκαιη πληρωμή της εργασίας τους. Ενώ είχε πάρει μια τεράστια δουλειά, το ‘67 κατηγορήθηκε ότι τους έδινε παραπάνω χρήματα για να τους προσηλυτίσει στον κομμουνισμό, πέρασε από στρατοδικείο και η πρώτη μου εικόνα από τη φυλακή είναι να πηγαίνω με κοντά παντελονάκια να δω τον πατέρα μου στο επισκεπτήριο. Μετά, κατάφερα να μαζέψω 152 μέρες φυλακή στο στρατό. Όταν παρουσιάστηκα, μου έδωσαν ένα χαρτί που έγραφε ότι δεν στοχεύω στη βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος και ότι καταδικάζω τις αναρχοκομμουνιστικές οργανώσεις. Δεν το υπέγραψα. Αφού τσακώθηκα με έναν λοχία -Ηλίας Καργάκος όνομα και πράγμα- με έστειλαν στην Τρίπολη να δουν αν είμαι τρελός. Από εκεί, με έστειλαν στην Καβύλη.

~~~~~~~~~~~

 Στην Καβύλη, ήμασταν δεκαεπτά φαντάροι και ένας δόκιμος και ψάχναμε όλη μέρα για εγκαταλελειμμένο οπλισμό και ανθρώπινα κόκαλα. Παίρναμε τα κόκαλα, τα ραντίζαμε με κρασί και κάναμε κάτι σαν μνημόσυνο. Γράφω γράμμα στον πατέρα μου να με πάρει από εκεί. Του λέω ότι πήγα να υπηρετήσω την πατρίδα, όχι να γίνω νεκροθάφτης. Άφησα κι ένα υπονοούμενο ότι μπορεί να φουντάρω. Μου απάντησε ότι αν είμαι όντως παιδί του, θα είμαι ακόμα ζωντανός”.

Λίγες εβδομάδες μετά, παίρνει δυσμενή μετάθεση για τη Μυτιλήνη, στην οποία έστελναν εκείνα τα χρόνια αριστερούς και φαντάρους με εμπλοκή σε ποινικά ζητήματα. Δεν ήταν επίσημα τάγμα ανεπιθυμήτων, αλλά πολλοί από εκείνο το λόχο ακούστηκαν σε αντιεξουσιαστικές δράσεις της εποχής. “Στη Μυτιλήνη παίζαμε μπάλα ΚΚΕ εναντίον ΚΚΕ εσωτερικού. Ακόμα και το ΕΚΚΕ είχε ενδεκάδα. Δεξιούς δεν είχαμε και έτσι ντύναμε κάποιους που το έπαιζαν τρελοί, τους βαφτίζαμε δεξιούς, τους βάζαμε είκοσι γκολ και θεωρούσαμε ότι νικήσαμε τη δεξιά”.  

Στον ένα χρόνο που υπηρέτησε ως προστάτης της πολύτεκνης, τυπικής πατριαρχικής οικογένειάς του -έχει τρεις μικρότερες αδερφές- προστέθηκαν κανονικότατα και οι πέντε μήνες που μάζεψε σε φυλακές. Εξηγώντας μου λίγο πιο διεξοδικά την ιστορία του γένους του, μαθαίνω ότι οι Αραβαντινοί είναι μέτοικοι από την Κεφαλλονιά, ότι ο ίδιος γεννήθηκε στην Πύλο και ότι στη δευτέρα δημοτικού, μια επιτροπή που έψαχνε μαθητές-φυντάνια έφτασε στο χωριό του στα Κρέσταινα και τον επέλεξε για να συνεχίσει το σχολείο στην Αθήνα, στο Βαρβάκειο. Στην Αθήνα έβγαλε την τρίτη και την τετάρτη δημοτικού, την πέμπτη την έβγαλε στην Ανδρίτσαινα που είχε μια δουλειά ο πατέρας του, την έκτη και την πρώτη γυμνασίου στα Κρέσταινα και έκτοτε η οικογένεια ήρθε στην Αθήνα. Τελείωσε το σχολείο στους Αμπελόκηπους. Ήταν καλός στα γράμματα. Μέχρι την τρίτη γυμνασίου αγαπούσε τα μαθηματικά και τις φυσικοχημείες, μετά, τα αρχαία και την ιστορία. Εν τω μεταξύ, ο Ωνάσης είχε μεσολαβήσει για να βγει ο πατέρας του από τη φυλακή. “Τον έβγαλε απ’ τη φυλακή και τον έβαλε εργολάβο στο Σκορπιό. Όλο τον Σκορπιό τον έχει φτιάξει ο πατέρας μου. Ήταν αυθεντία στις εκρήξεις και ίσως γι’ αυτό τον κυνηγούσαν. Αριστερός και αυθεντία στα εκρηκτικά ήταν κακός συνδυασμός. Μεγάλωσα στο Σκορπιό με την Χριστίνα και τον Αλέξανδρο”.

“Στα 17, έκανα τη βλακεία της ζωής μου και πήγα να παίξω μπάλα στην Αμερική”. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μου ξέφυγε ένα “όντως;”. Ακολούθησαν πολλές.

Δεξί χαφ, αριστερός νους

Το ταξίδι στην Αμερική και οι ιδέες για τις οποίες πάλεψε.

Παρότι φόλα (όπως συστήνεται) Ολυμπιακός, ο Αραβαντινός έλαμψε στα τσικό του Παναθηναϊκού και μετά από ένα μικρό πέρασμα απ’ την Αθηναΐδα, έφυγε το ‘77 (αρκετά πριν το στρατιωτικό του δηλαδή) μαζί με τον Πουλόπουλο και τον Βάγκνερ για την Αμερική. Φήμες λένε ότι ο λόγος που ξενιτεύτηκε ήταν η τεράστια σημαία του Ολυμπιακού που κυμάτιζε στη Λουκάρεως και προκαλούσε τη μήνη των Παναθηναϊκών, οι οποίοι τη χαιρέτιζαν καθημερινά με νεράντζια. Οι φήμες δεν ευσταθούν. Ο λόγος που έφυγε ο Αντώνης ήταν η μανία του να το ζήσει. Όποιο κι αν ήταν αυτό το ‘το’.

“Έπαιζα δεξί χαφ, παρότι αριστεροπόδαρος. Στο σχολείο με έλεγαν κομμουνιστάκι γιατί ήμουν αριστερόχειρας. Ήμουν μακράν ο καλύτερος μαθητής, αλλά ο δάσκαλός μου, ο κυρ-Πανάγος, με χτυπούσε συνέχεια με το χάρακα στο αριστερό για να αναγκαστώ να γράφω με το δεξί. Ήταν προσφιλής τακτική των δασκάλων της εποχής να ‘διορθώνουν’ το χέρι με το οποίο γράφεις. Τρεις, πέντε, δέκα, αναγκάστηκα να γράφω με το δεξί. Γι’ αυτό, δεν κάνω ποτέ καλά γράμματα”.

Η ποδοσφαιρική καριέρα στην Αμερική έληξε υπερβολικά άδοξα. Ο Αραβαντινός χτύπησε το αριστερό του πόδι, η ομάδα ομογενών, που τον είχε υπογράψει και είχε για έδρα το Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια, του διέκοψε το συμβόλαιο, κι εκείνος άρχισε να πλένει πιάτα για να ζήσει.

“Η Αμερική ήταν μεγάλο σχολείο. Έμεινα έναν χρόνο και τρεις μήνες. Ευτυχώς, είχα πάρει άμυνες από εδώ. Μόλις μου πήραν την πράσινη κάρτα, βρήκα έναν φίλο στη Γαλλία και έκατσα ένα μήνα εκεί. Μετά πήγα στη Γερμανία, έκατσα τέσσερις μήνες και κατά την επιστροφή μου στην Ελλάδα, με έπιασαν στη Γευγελή, γιατί δεν είχα περάσει περιοδεύων. Πήγα στο Σταθμό Λαρίσης που είχαν τους ανυπότακτους, υπέγραψε ο πατέρας μου και μετά από δύο μέρες, 8 Αυγούστου του ‘80, με πήρανε φαντάρο. Είχα μαλλί και μούσια αλά Φρανκ Ζάπα που ήταν της μοδός. Με κούρεψαν γουλί”.

Δεν ξέρω αν του ξύρισαν το κεφάλι για να του κόψουν το βήχα, όντας ενήμεροι για την παρουσία του στο μαθητικό κίνημα ή τις αριστερές, ελληνοκεντρικές του πεποιθήσεις. Ο Αραβαντινός μού περιγράφει μια ακολουθία ιστορικών γεγονότων που τον έβρισκαν πάντα εκεί, στο στρατόπεδο των μάχιμων διαδηλωτών. “Από μικρός ήμουν ελληνοκεντρικός στη σκέψη χωρίς καμία ρατσιστική διάθεση ή τίποτα τέτοιο. Απλά ήμουν περήφανος που είμαι Έλληνας. Όταν το ‘76 ένα περιπολικό χτύπησε τον πατέρα μου και χρειαζόταν να δουλέψει κάποιος για την οικογένεια, το έπαιξα ενήλικας και έπιασα δουλειά στην ΕΤΜΑ, όντας παράλληλα αντιπρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων Μαθητών Ελλάδας. Ήμουν στη νεολαία του ΕΚΕ, του ελληνοκεντρικού αριστερού κινήματος με συνθήματα ‘Ούτε ΗΠΑ ούτε Ρωσία, Εθνική Ανεξαρτησία’ και ‘12 μίλια στο Αιγαίο’.

Η πρώτη σύγκρουση με τον πατέρα μου ήρθε όταν με τα πρώτα λεφτά από την ΕΤΜΑ, αγόρασα μια χάρλεϊ. Δεν ξέρω αν τον πείραξε περισσότερο που πήρα μηχανή ή που ήταν αμερικάνικη.

 Ήμουν στην ΕΤΜΑ όταν σκοτώθηκε η Σωτηρία Βασιλακοπούλου, ήμουν στο Πολυτεχνείο, ήμουν στην πρώτη μεταπολιτευτική πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, όπου με έπιασαν και με έβαλαν σε επιτήρηση κοινωνικής λειτουργού. ΕΚΕ εγώ, ΚΚΕ αυτή, ‘Κράτος κι Επανάσταση’ εγώ,’Διαλεχτά Έργα’του Μαρξ αυτή, είχαμε τις αντιδικίες μας. Πουλούσα και την εφημερίδα της ΕΚΕ τότε, τους ‘Λαϊκούς Αγώνες’. Ίσως αυτή τη δράση βρήκα μπροστά μου στο στρατό”.

Με παράπονο θα μονολογήσει αργότερα και ενώ μιλάμε για τους Πυρήνες της Φωτιάς, ότι τα μέλη της οργάνωσης δυστυχώς έχουν την εικόνα του Αραβαντινού από την τηλεόραση και ότι ταυτίζουν ιδεολογικά το φύλακα με τις φυλακές. “Δεν ξέρουν ότι έχω παλέψει κι εγώ για να κάνω πραγματικότητα τις αλλαγές που ονειρευόμουν σε αυτήν την κοινωνία”.

__________

[*] http://longreads.oneman.gr/aravantinos

Έφυγε ο Στέλιος Σκλαβενίτης σε ηλικία 53 ετών... Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά φεύγουν νωρίς εκείνοι που δεν πρέπει...

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ 

To νόμισα κι εγώ για κακόγουστο πρωταπριλιάτικο ψέμα, όμως -δυστυχώς- δεν είναι, ο θάνατος του Στέλιου Σκλαβενίτη σε ηλικία 53 ετών. Ο Σκλαβενίτης σίγουρα ξεχώριζε μέσα στο δύσοσμο τοπίο των μεγαλοεπιχειρηματιών για πολλά πράγματα. Κάποιες αξίες τις κρατούσε. Ας το συνεχίσουν τ' αδέρφια του. 

Συλλυπητήρια στην οικογένεια του, είναι ευχή μας, ο θάνατος αυτός να μην διαταράξει προς το αρνητικό την εργασιακή κατάσταση στην επιχείρηση. Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά φεύγουν νωρίς εκείνοι που δεν πρέπει...

-Δ.Τζ.

~~~~~~~~~~

(Η ανακοίνωση του νοσοκομείου)

«Ο Στυλιανός Σκλαβενίτης προσήλθε εκτάκτως στα Εξωτερικά Ιατρεία του ΥΓΕΙΑ στις 31/03/2018 και ώρα 22:00 μ.μ. λόγω οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας.

Μεταφέρθηκε άμεσα στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) όπου διεγνώσθη σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας (ARDS) επί εδάφους λοίμωξης από τον ιό της γρίπης τύπου Β.

Παρά την φαρμακευτική και μηχανική υποστήριξη, ανέπτυξε σύνδρομο πολυοργανικής ανεπάρκειας και κατέληξε λόγω ενδοπνευμονικής αιμορραγίας στις 07:18 π.μ. της επόμενης ημέρας».