Nikos Theodorakis
Γιώργος Θεοδωράκης.
ΑΘΗΝΑ
Γιώργος Θεοδωράκης.
ΑΘΗΝΑ
Σαν να σε ακούω τώρα ρε μανούλα να με συμβουλεύεις, να μου γκρινιάζεις, να μου φωνάζεις...
Κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που ζούσα δίπλα σου, και ας έχουν περάσει τρία χρόνια παρά ένας μήνας από τότε που έφυγες για το επέκεινα, πάρα πολύ ταλαιπωρημένη, όπως δεν σου άξιζε...
Δεν με άφηνες ποτέ να νιώσω την ηλικία μου, όσων χρονών κι αν ήμουν, πάντα με έκανες να νιώθω παιδί με αυτές τις κουβέντες που μου έλεγες όχι με το στόμα, αλλά πιο πολύ με τα μάτια ή τα χέρια σου που με ακουμπούσαν και ήταν βάλσαμο για την καρδιά και τις αισθήσεις μου.
Στα 21 σου με απέκτησες και μεγαλώναμε μαζί.
Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα περίμενες ένα λουλούδι, ένα τηλεφώνημα, μια κουβέντα αγάπης από τον πρωτότοκό σου.
Έφυγες μάνα και ξαφνικά μεγάλωσα...
Έφυγες όπως δεν σου άξιζε να φύγεις...
Α ρε μαμά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου